We hebben het schooljaar heerlijk afgesloten, kon je vorige week lezen. Je gaat toch fijner de zomervakantie in zo. Alles ligt weer open nu. In Havo 4 ben je van alle vakken af die je de rest van je leven toch niet maar gaat gebruiken. Er kan weer wat ballast uit die rugzak van Devin die soms nog overvol zit.
Mazzelaar
De allerlaatste schooldag mocht Devin hun rapport ophalen en gingen ze nog een ijsje eten met alle klassen in Havo 3. Helaas werd het daarna wederom vervelend voor mijn lieve kind. Uit het niets sloten twee etterbakken hen in en lieten Devin er niet meer door zolang ze bepaalde vragen niet wilden beantwoorden. Hoezo moet je vragen beantwoorden? Het gaat ze geen reet aan hoe mijn kind zich voelt. Ze hebben toch geen oprechte interesse en willen alleen maar zieken, want het zijn geen onbekenden. Gelukkig werd mijn kind geholpen door een jongen van school die ze sommeerden op te rotten. Beter, want mijn kind is inmiddels in staat om ze een klap te geven, omdat ze het spuugzat zijn. Het zijn kinderen die niet accepteren dat je een andere naam hebt aangenomen en dat je non-binair bent en je hiermee bewust treiteren. Die mensen heb je. Waarschijnlijk hebben ze ook ouders die er zo over denken, want zoiets verzin je als kind niet zelf toch? Althans dat denk ik dan. Nou ze moeten mij straks niet bellen, als hun kind een klap heeft gehad. Uiteraard heb ik direct school weer ingelicht en ik ben zeker geen voorstander van fysiek geweld, maar ergens houdt het ook een keer op als niemand wat doet.
Dus schoot het mij in mijn verkeerde keelgat toen ik tussen de super lieve reacties vorige week ook las dat iemand mijn kind een mazzelaar vond (of dat ze mazzel hebben). Mazzel dat ze overgaan? We zijn er in ieder geval enorm dankbaar voor dat ze coulant zijn geweest (maar ik vind ook dat Devin dit zelf heeft afgedwongen met hun lieve gedrag). Maar ik merkte dat het mij raakte, omdat ik weet dat Devin best een zwaar pad bewandelt in dit leven. Ze zijn geadopteerd, worden regelmatig voor bleekscheet en kanker homo uitgescholden en moeten 24 uur per dag hun best moet doen om zichzelf te kunnen zijn. Logisch dat je dan af en toe neerslachtig bent. Dan heb je niet veel mazzel in je leven, maar ben je heel moedig en krachtig dat je ondanks alle tegenslagen toch weer opstaat. Dat is natuurlijk ook de reden dat we zo blij waren. Een lichtpuntje, iets om naar uit te kijken. Een beetje voorspoed, want zo noem ik het.
Veerkracht
En zegt bovenstaande reactie iets over mij? Absoluut! Dat doet het namelijk altijd. Ik neem diegene echt niets kwalijk. Die reageert ook weer uit projectie. Blijkbaar is dit voor mij een trigger. Want ook ik vind mijn leven niet altijd even gemakkelijk. En toch komt er ontzettend veel moois nu op mijn pad. En is dit dan mazzel? Ik geloof niet eens dat dit bestaat. Ik zie het meer als dat je beloond wordt voor je veerkracht. Voor alle keren dat je toch weer bent opgestaan. Ik kom ook van ver en kan met de camping soms wel huilen van geluk. En met alle zorgen die ik soms om Devin heb, slaak ik ook een zucht van verlichting als het mijn kind ook weer even goed gaat. Want die zorgen blijven, het komt en het gaat. Het ene moment schreeuw je het van de daken dat je kind over is en het volgende moment huil je weer van binnen als je hoort dat je kind weer gepest is. Dit is wat het is.
Dus ik ben wel een meesteres geworden in het koesteren van de leuke momenten. Dat is namelijk wat je dan leert. Ik kan zielsgelukkig zijn als ik hoor dat mijn kind het zo leuk heeft gehad in de vakantie (inmiddels weer terug). Als ik een immens gelukkig kind uit het raam zie kijken en hoor hoe ze hebben genoten tijdens het ziplinen in de bergen. Fantastisch dat ze dit hebben mogen meemaken. Het was een ervaring om nooit te vergeten, zei mijn kind. En ik vind het mooi dat ze dit zo verwoorden naar hun vader. Dat betekent dat Devin zich er bewust van is en dat is belangrijk in het leven. Koesteren die momenten!
Bye bye honey
En ik moet ook heel hard lachen als ik hoor dat een vrouw gillend naar beneden ging met die Zipline. Het lijkt mij ook doodeng, want ik heb hoogtevrees. Maar ik lach er ook om als ik hoor dat mijn kind, dat natuurlijk ook very excited was, dan net iets te hard roept “bye bye honey”. Humor is zo belangrijk in het leven. Ik hoop dat de mevrouw uiteindelijk ook kon lachen, vast wel.
Aan iedere moeder/ouder die zich herkent in mijn verhaal wil ik ten slotte zeggen, houd vol! Ik leef met je mee! Koester de momenten die wel leuk zijn. Iets anders is er niet, want tegenspoed zal er altijd zijn.
Zonder regen geen zonneschijn!
Liefs, Brenda