God, ik moet echt gaan bijhouden wat we in een maand doen! Het is soms zoveel dat mijn geheugen mij in de steek laat. Dat laat het overigens wel vaker.
Alzheimer
Wie zijn geheugen ook steeds meer verliest, is mijn vader die Alzheimer heeft. Mijn moeder heeft de flinke achteruitgang niet zo door, omdat ze hem elke dag ziet, maar de casemanager schrok. En daar schrok mijn moeder dan ook weer van en dat snap ik. Ik zie het ook. Elke keer als ik binnenkom en hij mijn naam nog noemt is er eentje, want eigenlijk wacht ik op het moment dat het niet meer zo is. Ik denk wel dat dit zeer gaat doen. Het is sowieso een mensonterend proces. Wat een rot ziekte! Soms lachen we ook wel hoor, omdat mijn vader allemaal dingen verzint. Het gevaarlijke is dat sommige dingen wel waar zijn dus je kan niet alles in twijfel trekken. Maar sommige dingen zijn wel gebeurd, maar dan op een andere plek. Zo heeft hij ons huis al 10x verbouwd en opgeknapt, maar dat klopt bijvoorbeeld niet. Daarentegen heeft hij wel veel gedaan bij alle huizen waar ik alleen heb gewoond. En dus is het een beetje waar.
The piano man
Ook vraagt hij binnenkomst altijd waar de piano is gebleven? Die hebben wij niet, maar we hadden met kerst wel een kleine synthesizer neer gezet, waar hij flink op gespeeld heeft. Vroeger hadden we namelijk wel een piano in huis en mijn vader speelde daar vaak op. Maar toen kwam mijn broer en die had pas echt talent. Die speelde zonder een enkele noot te kunnen lezen alle liedjes van de radio mee. En omdat ik ergens had gelezen dat muziek goed is voor mensen met dementie hadden we de synthesizer neergezet. Met groot succes, want hij was niet de enige die een riedeltje weg speelde. Ook mijn broer en mijn bonus dochter vonden het leuk.
Zingen
Mijn vader zat vroeger ook bij de operette en kon heel erg goed zingen. Hij trad ook op. Dat zingen is hij altijd blijven doen, alleen nu binnenshuis en soms tot grote ergernis van mijn moeder, omdat hij overal hetzelfde liedje zingt en ook altijd wil zingen. Maar mijn vrienden vinden het altijd prachtig als hij gaat zingen. Op de verjaardag van Cédé in december zong hij tot overmaat van ramp niet voor Darcy maar zelfs twee keer voor mijn ex. De eerste keer was hij namelijk na een uur weer vergeten. We hebben er hard om gelachen. Ook Darcy. Soms doet hij ook iets onverwachts wat iedereen raakt. Zijn zus was overleden en hij ging bij de kist op zijn knieën plotseling het Ave Maria zingen. Dat deed hij vroeger in de kerk ook als er iemand dood was. Sterker nog, hij werd toen heel vaak gevraagd. Maar doordat zijn gehoor achteruit ging, kon hij zichzelf niet meer horen en werd het er niet mooier op. Zeg maar, het André Hazes effect. Maar deze keer was het prachtig geweest. Iedereen had er tranen van in zijn ogen gehad, zei mijn moeder.
De volgende dag vroeg mijn vader naar welke begrafenis hij moest gaan. “Je zus is toch dood”, zei mijn moeder. “Moet ik daar echt naar toe”, vroeg mijn vader toen. Natuurlijk moest hij er heen, want het was zijn zus. Een rare vraag die ook ongepast overkomt als je niet weet dat hij alzheimer heeft. En een groot contrast met het Ave Maria. Het is een nare ziekte en beetje bij beetje nemen we al afscheid van hem. Bah!
Feestjes
Ik ben toch zo blij dat het nu klaar is met alle verjaardagen en feestjes van onze kant. Vanaf december begint het met Cédé hun verjaardag, dan kerst, dan Darcy die precies met oud en nieuw jarig is. In januari kom ik erachteraan en dan mijn bonus dochter. En oh ja mijn moedertje kon ook nog wel wat hulp gebruiken bij haar eigen verjaardag in februari. Geen probleem natuurlijk, haar leven is al zwaar genoeg dus ik doe dat met liefde. Dus toen de bonus dochter een 18 party wilde geven, zeiden we een tikkeltje weifelend ja. Natuurlijk mocht het, want 18 is een bijzondere leeftijd, maar tegelijkertijd moest vooral ik ook wel even slikken. Een complete ontruiming van de woonkamer en 25 omhoog geschoten jong volwassenen die soms een beetje konden rellen dus of we ook konden komen bij dat feestje? Als zekerheidje. Oh ja en of er nog 4 mensen konden blijven slapen bovenop de meiden die we al hebben met hun vriendjes? Wederom werd er flink geslikt, maar ook dat mocht.
Maar de middag voorafgaand aan het feestje werd ik toch lichtelijk gespannen wat zijn uitwerking weer had op Darcy die weer nerveus van mij werd. Ik zag overal beren op de weg en zag er zoooo tegenop. En dan kan ik irritant zijn hoor. Om rustig te worden, ben ik een rondje gaan wandelen en heb toen besloten dat het nou eenmaal zo was en ik met piekeren niks opschoot. Ik moest er maar het beste van maken. En zoals Darcy zei, “nu maak je je druk, maar straks heb jij het weer enorm naar je zin, ik kan het nu al uittekenen.”
En zo geschiedde. We rolden om 00:15 het huis binnen na eerst een borrel elders te hebben gedaan. Noem het indrinken 😉. We hebben ten slotte ook nog een eigen leven al wordt dat hier vaak vergeten. Ik zag jongelui die al best dronken waren. Niet zo gek als je weet dat ze tegenwoordig allemaal mixjes en sterke drank drinken. En veel! Er stond een kleine rij voor een wc die niet al wc gebruikt mocht worden. We hadden namelijk wat deuren afgesloten, zodat de troep op 1 plek zou blijven. Maar helaas de andere wc (we hebben er 3 in huis, vraag mij niet waarom, ze waren er al) was gevonden op de begane grond. Er zou een meisje zijn die al een half uur niet bewogen had dus ik hoefde niet te gaan kijken, lispelde een ander meisje. Bij de woorden “niet bewogen” gingen mijn alarmbellen rinkelen. Ik trok de deur open en zag nog net hoe ze haar broek omhoog trok. Ze bewoog! Maar was ook te dronken om nog langer te blijven en met haar vriendinnen vertrokken ze dus.
Darcy en ik stonden voornamelijk in de keuken en het grappige was dat de jongelui zich om beurten bij ons voegden. Zo leerde ik heel veel jongens en wat meisjes kennen en ik moet eerlijk toegeven dat ik ze wel leuk vond. Op een gegeven moment stond ik zelf met 5 knullen te praten over mijn gay kind. De meesten (eentje vond het lastig) vonden het helemaal prima, het werd een grappig gesprek.
Fiets op het dak
Het was jammer dat Darcy uiteindelijk bijna een fiets op zijn hoofd kreeg, omdat deze als geintje op onze schuur was gelegd. Niet 1 van onze fietsen, maar het was erg gevaarlijk, want Darcy ving hem net op tijd op. Bijna een gat in zijn hoofd door een trapper. Dus die was er wel een beetje pissig over wat hij dan niet laat merken, maar ik zie het aan zijn ogen. Die jongelui denken dan een leuk grapje uit te halen, maar hebben vaak nog geen besef van oorzaak gevolg (wanneer komt dat besef eigenlijk?).
Geen taxi te bekennen
Aan het eind moesten ze allemaal naar buiten geveegd worden. Ik kreeg van een aantal dikke knuffels en dat vond ik ook weer bijzonder. Maar ik was er ook wel klaar mee. We waren later gestopt dan van tevoren aangekondigd dus het was mooi geweest. Het was half vier toen iedereen op fietsen of lopend vertrok, omdat de taxi te laat was gebeld en dus op zich liet wachten. Het liefst waren ze weer bij ons naar binnen gegaan, maar daar stak Darcy samen met 1 van onze logees een stokje voor. Dat werd bijna nog even een relletje en ook dat is jammer na zo’n leuke avond. Drank maakt meer kapot dan je lief is. Dat is duidelijk en zo onnodig ook. Overigens had ik de volgende dag ook zelf een kleine kater. Ik had mij tot op zekere hoogte blijkbaar aangepast aan de feestgangers 😉.
Nadat ik de volgende ochtend eerst naar de yoga was geweest om alles te verwerken en weer zen te worden, hoopte ik stiekem dat alle logees ondertussen ook weer weg waren, maar dat was niet zo. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat ik ook hier mij druk gemaakt had om niets. Ik had totaal geen last van ze (als je het wassen van alle dekbed hoezen niet meetelt). En het voordeel van een feestje is dat je weer eens je hele huis schoonmaakt, omdat alles nu toch van zijn plaats is. Ook geen overbodige luxe zagen we. Toen ik ’s middags een gezonde lunch wilde maken en een paprika pakte, werd ik nog 1x verrast. Er was een hap uit genomen en om dit geintje kon ik wel lachen.
Maar nu is het wel even klaar! Rust in de tent. Nou ja rust. Als je dit leest, zitten Cédé en ik in Parijs, enorm te genieten van de fashion week die daar is. Natuurlijk vertel ik je er alles over als we terug zijn. Misschien wel eerder dan je denkt.
Liefs, Brenda
Ps: de camping loopt de laatste week al behoorlijk vol op het hoofdveld. Een weekend zit zelfs al vol. Boek nu snel je plek op www.moederenzo.nl/camping