De week van Moeder enzo – deel 78 – Ich bin wie du

Ik heb het best druk momenteel. Omdat de camping nog niet een inkomstenbron is waarvan ik kan leven, heb ik sinds een paar weken een bijbaantje in de horeca. Ik maak er schoon en zit in de bediening. Allebei prima. Van schoonmaken word ik altijd lekker rustig in mijn hoofd (want ik heb nogal wat gedachten) en bedienen is ontzettend leuk vanwege het sociale contact. Je hoeft niet te denken dat ik heel goed ben in het dragen van een dienblad, maar ik kan wel makkelijk een praatje aangaan met mensen. En dan is de vraag, wat is belangrijker he?

Leuke dingen

De mensen in het restaurant zijn relaxt en heel erg flexibel wat wel nodig is met een ondernemend typetje als ik. Ik moet wel ruimte blijven houden voor datgeen waar mijn hart ligt namelijk de camping en de evenementen en zoveel meer dat nog op de planning staat. Zo zijn we in gesprek met onze drag performers over een samenwerking bij een festival dat zij volgend jaar gaan organiseren en gaan we praten over een kledinglijn (met de vogel!). En dan heb ik het nog niet eens gehad over een donatie die ik heb gekregen en waarvan we echt iets heel tofs gaan doen. Of de arrangementen die ik mag gaan testen voor Flevoland en over mag schrijven. Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen 😉.

Er is zoveel leuks waarvan mijn hart sneller gaat kloppen. Dus dit is echt een bijbaantje. Dat wil niet zeggen dat ik niet mijn best doe. Ik geef mij altijd voor de volle 100% en doe gewoon wat mij gevraagd word. Maar ik vind het best pittig. Mijn lichaam voelt een beetje stram aan, alsof ik elke keer een workout heb gedaan (niet dat ik zo vaak een workout doe, maar ik ken wel het gevoel). Misschien ben ik oud, geen idee haha. Die kunstknie werkt misschien ook niet mee, ik weet het niet. En ik ben nog nooit zo vaak verkouden geweest. Alsof je je kind naar een kinderdagverblijf brengt en hij/zij de eerste tijd alleen maar verkouden terug komt. Al die bacillen. Ik moet er na Corona en al dat thuis werken duidelijk wel even aan wennen.

Brave Hendrik

Over bacillen gesproken. Gisteren waren we in een boerengehucht tent (zo noem ik het gewoon) met het werk van Darcy. Er was een Oktober Fest en er waren leuke mensen die ik kende en die ik nog nooit gezien had. We zaten aan lange tafels en iedereen was verkleed. Nou ja bijna iedereen. Als je geen Tirols outfitje aan had dan viel je echt uit de toon. Ook Darcy en ik hadden ons best gedaan en een bijpassend bloesje aangetrokken. Zo’n kort rokje erbij zag ik niet zitten met die voetbal benen van mij dus dat werd het niet. En ik dacht je zit toch de hele tijd, wie ziet die onderkant? Nou iedereen kan ik je vertellen. Binnen een uur stond de hele tent op de tafels en de banken. Het waren van die biertafels maar dan van verdomd goede kwaliteit. Ze hielden al die kilo’s die erop stonden te hossen en springen. Ik had respect voor de constructie als tafel leverancier, want oh ja we hebben ook een concept store aan huis (Tavolo enzo). Maar goed iedereen stond dus op die banken en tafels. Natuurlijk ik niet. Ik moet altijd wel een drempel over merk ik. Nou ben ik sowieso niet zo’n danser. Daarvoor moet je bij Darcy zijn. Die kan echt heel erg leuk dansen. Daar ben ik ook op gevallen. En op die leuke kop natuurlijk. Maar Darcy nam het ervan en stond direct op de tafels. Ik wist niet wat ik zag. Mijn brave hendrik had dus nog een ander kantje. Ik vond het enig.

Na wat moed verzameld te hebben (brave hendrik nr 2) en wat uitgestoken handen van mensen die al een niveautje hoger stonden, volgde ik. Ik wiegde wat heen en weer en genoot van mijn buurvrouw die alle nummers kende en meezong. Uiteraard zong ik zelf ook heel hard mee met “Ich bin wie du”, 1 van mijn favorieten. En toen de Duitse nummers op waren, volgden gewoon Nederlandse nummers die vertaald waren naar het Duits (iets met schwimmen in Bacardi lemon). Zo simpel kan het zijn.

Bierpullen

De bierpullen vlogen op een gegeven moment niet alleen maar de monden in, maar voor mijn gevoel ook over mij heen. De eerste straal bier is altijd het ergst. Dan denk je gatverdamme. Daarna blijft het behelpen, maar het went. Het is net kermis Assendelft (waar ik vandaan kom). Alleen dan zonder grote bierpullen (wel het bier hoor) en zeker zonder water (neem ik mij wel altijd voor, maar mislukt). Deze keer dronk ik ook water tussendoor. Nou ja eentje dan, maar water in een bierpul is toch gauw een halve liter en daarmee kom je toch een heel end. En Darcy? Die moest ik als een verkeersleidster begeleiden naar huis. Hij ging net als de Snollebollekes van links naar rechts. Wel super vrolijk en goed aanspreekbaar. Maar de coördinatie was ver te zoeken. En echt, zo is hij nooit. Hij rijdt altijd, omdat hij het prima vindt om niet of 0% te drinken dus ik vond dit wel grappig.

We zijn inmiddels weer fris uit ons bed gestapt. Dat viel niet tegen als je die keelpijn bij mij wegdenkt. Weer een bacterie waarschijnlijk. Darcy is alweer aan het klussen (zo ken ik hem weer) en we gaan zo even naar de Eigen huis en tuin beurs. Altijd leuk om even rondkijken aangezien ons huis uit 1925 komt en er nog genoeg te klussen valt (en die woonprogramma’s niet reageren op al die wanhopige mailtjes die we ze sturen).

Ik wens jullie allemaal een fijn weekend toe!

Liefs, Brenda