Een echte Hoffer
Sinds vorige weekend zijn Darcy en ik echte Hoffers. Zo word je genoemd als je de workshop van Wim Hof hebt gedaan en het 2 minuten in ijskoud water hebt volgehouden.

Voorproefje
Die week ervoor had ik met mijn nicht nog in de zee gelegen (zij duikt elke zondagochtend de zee in, zomer of winter, een echte ice vrouw dus). Ik ging met haar mee om even te oefenen voor die workshop. Altijd lekker als je beslagen ten ijs 😉 komt. Het was lekker weer met een zonnetje dus laten we niet gaan applaudisseren voor deze actie. Maar goed het water was best koud. In 1 rechte lijn liep ik de zee in en liet mij zakken.

Heel even dacht ik dat het mee viel, totdat mijn kruis (ja m’n kruis) en onderrug en billen (wel heel gedetailleerd dit) enorm zeer gingen doen. Een soort verkramping, ken je dat? Heb je vroeger (toen het nog echt koud was in de winter) wel eens gehad dat je handen bevroren waren en dat je moeder toen zei dat je ze wel onder haar oksels kon doen om ze op te warmen (of was alleen mijn familie zo gek?) ? Dat kramperige gevoel dat er dan ontstaat, omdat je handen dan weer gaan ontdooien, dat gevoel, dat had ik in de zee.

Loslaten
Van paniek stond ik op om vervolgens van mijn nicht te horen dat dit jammer was, omdat ik er bijna was, in die ontspanning. Hoe ze dat wist, weet ik niet. Ik weet alleen wel dat ze heel geconcentreerd naar mijn gezicht keek en daar was het denk ik vanaf te lezen. Maar goed ik liet mij toen maar weer zakken, omdat ik het toch wilde meemaken. Je moet er namelijk doorheen door dat gevoel. En warempel, op een gegeven moment ging ik lachen en dacht ik wat schijnt dat zonnetje lekker op mijn bol. Ik was mijn kruis vergeten. Ik had het gevoel losgelaten. En die adrenaline die je voelt als je eruit gaat. Ik denk dat dit verslavend is. Alles stroomt dan. De zee was 11 graden hoorde ik later.

Foutje bedankt
En dus dacht ik dat ik heel wat was en het allemaal wel kon. Ik was alleen even vergeten dat er een verschil is tussen 11 graden en 3 graden. Een GROOT verschil welteverstaan. Overigens dacht ik altijd dat als je in ijs ging zitten de temperatuur onder de 0 graden zou zijn. Jullie? Nu was ik ook altijd slecht in scheikunde en natuurkunde dus ik was ook niet verbaasd over mijn onwetendheid.

De workshop
Afgelopen zondag was de Wim Hof workshop. Ik ging er samen met Darcy heen. En het gekke is, ik heb nog weinig van dit soort avontuurlijke activiteiten samen met mijn vriend gedaan. Voor mijn gevoel spring ik elke dag in het diepe (zeker met die camping) maar samen nog niet. Maar het is nooit te laat om te beginnen, zeg ik. ’s Morgens kregen we beiden (ook weer zoiets verrassend, ik wist niet dat Darcy deze app ook volgde) een quote via de Meditation app: “Zonder actie geen avontuur”

Hoe toepasselijk dit! Er waren die dag ook andere mensen die met ons het avontuur aangingen. Een heel divers publiek dat niet tegen viel 😉. We startten met een dansje. Als ik ergens ongemakkelijk van word dan is het wel van dansen. Darcy niet. Die heeft soepele heupen en danste erop los terwijl ik mij steeds oncomfortabeler ging voelen. Ook iets met een knop uitzetten, denk ik. Ik heb altijd de tijd nodig om die knop te vinden.

Ademhalingsoefeningen
Daarna gingen we mediteren en ademhalingsoefeningen doen. We deden ook de verbonden ademhaling en daar word je een beetje high van, omdat je achter elkaar in en uit ademt. Eigenlijk houd ik niet zo heel erg van ademhalingsoefeningen. Vooral niet van deze. Dat komt denk ik, omdat je bij de verbonden ademhaling alles moet loslaten. Je hebt geen controle meer over jezelf en laat ik nou graag de controle houden. Maar goed deze middag had ik besloten dat ik dit heus wel kon en ik ging ervoor.

Darcy ook. Zijn been ging er van schokken, zei hij later. Ik had er niks van gemerkt want ik was helemaal in mijn eigen wereld high aan het zijn. Wat wel bijzonder is, is dat Darcy door een hernia geen gevoel meer heeft in zijn been en in z’n hand en daar opeens weer tintelingen voelde. Tot op de dag van vandaag heeft ie weer een beetje gevoel in die vingers. Dat vind ik toch wel heel erg bijzonder hoor, wat gericht ademhalen dus met je kan doen. En ik had na die middag ook mijn adem “blokkade” opgelost. Ik kon het en heb die nacht echt heerlijk geslapen.

IJskoud
En toen kwam die ijsbak. Wederom hadden we mazzel met het weer, want het was lekker zonnig. Twee aan twee ging je het bad in. Onder strenge begeleiding van de nep ice man (zo noemt ie zichzelf he). Op een soort van commando’s moesten we er eerst in gaan staan, dan de rand vastpakken en dan gaan zitten. Tegelijk!

Echter, Darcy zat opeens al. Normaal gesproken is ie heel erg sociaal, maar nu dacht ie blijkbaar je bekijkt het maar met je truttige gedoe en je kunstknie. Ik zit al 😉. Verbaasd keek ik dus naar rechts om daarna nog net niet in shock te raken van de kou die over mij heen kwam toen ik ging zitten. En dan wordt het zaak om jezelf heel snel tot de orde te roepen (in je hoofd he) en op je ademhaling te gaan letten, zodat je weer rustig wordt. Want koud blijft het.

En als je op die ademhaling blijft letten dan komt het moment dat je weer kan lachen. Je blijft het koud hebben, maar ik kon weer naar rechts kijken en zag dat Darcy nog steeds z’n ogen dicht had. Hij zag er wel rustig uit. Dus ook hij was geslaagd. En toen kwam het moment van de foto. Het einde van de 2 minuten. Nog even lachen naar de camera. We hebben ook nog gepoogd om elkaar een zoen te geven voor de foto, maar daarvoor moest ik mij bewegen en dat wilde ik niet. Dan gingen al die ijsklonten weer tegen mij aan dus het werd een lucht kus.

Het was met recht een mooi avontuur. Straks gaan we ook weer samen naar de camping. Zonder ijsbad dit keer (tenzij het gaat vriezen deze zomer, je weet het niet). Op zich is dat ook een vrij groot avontuur waar ik elke nacht van droom. Misschien nog even wat ademhalingsoefeningen doen tot die tijd 😉.

Liefs, Devin & Brenda