Logeren
De week begon met een behoorlijke teleurstelling. Het deed ook een beetje zeer en ik heb er ook wel een traantje om gelaten, want afwijzing doet zeer. Mijn kind had zich enorm verheugd op het logeren bij jongeren die ze onlangs hadden leren kennen via een vriend van school. Ze hadden een keer met elkaar afgesproken en toen besloten dat ze met z’n allen zouden gaan logeren met Pinksteren.
Ik vroeg mijn kind of de logeerpartij nog doorging, omdat het elders in het land zou zijn en er hier kermis is. Nou heb ik niet zo heel veel met de kermis in dit dorp (als ik eerlijk ben en dat ben ik), maar ik doe soms wel mijn best om toch mijn neus hier en daar te laten zien. Zo ook op wat kermisborrels die op de planning staan. En tussendoor mijn kind weg brengen zou dan niet gaan dus een goede planning was noodzakelijk.
Geblocked
Mijn kind zou het vragen en kwam al snel verontwaardigd en lichtelijk van slag naar beneden. Devin had het gevraagd en het ging door, maar niet voor Devin. Daarna werd mijn kind uit de groep gegooid, zodat ze ook niet meer konden reageren. Wat ontzettend bot en oneerlijk ook. Want mijn kind heeft tot op de dag van vandaag geen idee wat ze fout hebben gedaan. Devin had er graag over willen communiceren met de anderen, zodat ze hun gedrag aan konden passen als dat nodig was. Maar dat ging niet, want Devin was er al uitgemieterd en dat frustreerde enorm wat ik helemaal begrijp.
Teleurstelling
Ik vond de teleurstelling het ergste voor mijn kind. En de afwijzing ook. Toen mijn kind zei dat ze er inmiddels wel aan gewend waren om afgewezen te worden toen kwamen de waterlanders bij mij. En nog steeds als ik dit opschrijf, vind ik het lastig. Zo verdrietig dat het niet gelukt was en dat alles niet doorging. Ik vond de manier waarop het gegaan was ook zo ontzettend naar. Zo hard (en LAF) zijn jongeren soms naar elkaar.
In gesprek
De volgende dag kwam mijn kind eerder uit school en ook de volgende dag voelde Devin zich niet lekker. Het had er toch erg ingehakt, denk ik en dat kon ik mij ook helemaal voorstellen als je er zoveel zin in had en nu niks met je frustratie kon. En het bordje ligt natuurlijk ook al vrij vol. Dat speelt ook mee. Er kan niet heel veel afwijzing meer bij.
Devin was die keer dat ze hadden afgesproken niet helemaal in hun hum geweest. Beter was dan geweest om niet te gaan, want integreren in een bestaande groep is lastig. De regel is dan dat je je beste beentje voortzet anders voeg je niks toe. Ik noem het een regel, want mensen met autisme werken met regels. Omgangsregels in dit geval.
Devin voelt soms ook niet aan of iets wel of niet gepast is. Mijn kind kan teveel in iemands aura komen zonder dat ze het door hebben. Dus de nieuwe regel is dat je minimaal een armlengte afstand houdt en pas dichterbij komt als de ander een stap zet. En als je iemand wil knuffelen dan vraag je het eerst (dat deed mijn knuffelkind al). Maar dan kan mijn kind je soms weer net even te lang vasthouden. Iets heel subtiels dat ik dan opmerk en Devin niet aanvoelt. Onhandig dus.
Wat we kunnen leren van autisme
Maar het kind kan er helemaal niks aan doen. Het heeft een ander neuro systeem, het denkt en doet anders en er is prima mee te leven in ons geval. Maar je moet wel duidelijk zijn. En duidelijk communiceren. En de meesten van ons doen dit niet wat ik ook snap, want als je iemand vraagt om even afstand te nemen dan ben je toch bang dat je iemand beledigt of kwetst of je wilt de confrontatie zelf niet aangaan, omdat je bang bent dat iemand boos wordt. Ik snap het helemaal, want ik heb dat ook. Vaak moet je je ook veilig voelen om eerlijk je mening te durven geven en als je net mensen kent, is dat er niet. En dus zeggen we dan maar niets en gaan diegene ontwijken of negeren.
Dat is jammer, want je kan namelijk heel goed praten met mijn kind dat nooit kwaad of beledigd is als je hen vraagt iets niet meer te doen. Devin denkt gewoon “oh dat is duidelijk” en doet dan wat die ander vraagt. Zo simpel kan het zijn als je de woorden neutraal opvat en er geen emoties aan verbindt. De voordelen van autisme in dit geval. Ik ben ervan overtuigd dat als we allemaal zo met elkaar zouden omgaan er veel minder ruzie of oorlog zou zijn. Dan wordt alles veel duidelijker en ook simpeler.
Maar zo werkt het niet in de maatschappij en dat begreep mijn lieve kind nu ook, nadat ik hen dit had uitgelegd. En ook dat er soms maar 1 van de groep niet meer met je verder wilt en de rest dan volgt terwijl ze er misschien anders in stonden. Iets met groepsdruk. We zullen het nooit weten in dit geval.
Voorkomen
Maar ja hoe kan je dit soort akelige dingen dan voorkomen? Misschien door te concluderen dat instappen in een groep gewoon lastig is. Voor bijna iedereen, ook voor mij. En dat het misschien een goed idee is om van tevoren aan te geven dat je niet alles goed aanvoelt en dat mensen alles op een normale manier tegen je kunnen zeggen zonder dat je beledigt bent of kwaad wordt. Zodat je er iets aan kan doen, voordat het uit de hand loopt . Want Devin zal misschien echt wel iets raars hebben gedaan die keer in de groep. Misschien zijn ze even nors geweest of weet ik veel wat. En dat kan heus wel als je elkaar goed kent, maar is niet handig als je net nieuw bent in een groep. Een regel dus.
Nadat ik duidelijkheid had gebracht en we de wel leuke mensen weer even hadden doorgenomen die Devin wel accepteren zoals ze zijn, kwam er weer rust in de tent. Ik moet mijn kind ook leren dat je die vriendschappen moet koesteren. Het is superleuk om nieuwe mensen te leren kennen, maar je moet de mensen die je al kent niet vergeten. Devin vond het duidelijk en sprak meteen weer met de mensen af die beter bij hen passen.
Je kan ten slotte niet met iedereen bevriend zijn in het leven. En ook niet voorkomen. Maar afwijzen blijft naar. Dat hebben we deze week weer ervaren.
Liefs, Devin & Brenda