Waar moet ik beginnen? Wat kan ik wel opschrijven en wat niet? Ik vind het heel erg lastig deze week. En om er helemaal niets over te zeggen, voelt voor mij ook niet goed.
De meesten van jullie weten dat mijn kind het soms lastig heeft in het leven. De hormonen gieren door je lichaam en de zoektocht naar jezelf is niet makkelijk. Zeker niet als je én geadopteerd bent (en je oorsprong dus niet kent), én autisme hebt en oh ja ook nog eens non-binair bent. Een LHBT label dat een andere aanspreekvorm vereist en een genderidentiteit die een hoop mensen lastig vinden. Lastig, omdat dit de tweedeling die we gewend zijn (zwart/wit, goed/slecht, man/vrouw) in de war brengt. Want wie je ben dan wel?
De weerstand en afwijzing zorgen ervoor dat je je leven soms als zwaar ervaart. Hoeveel liefde ik ook geef als moeder, het gaat om de liefde voor jezelf. Dat is op volwassen leeftijd al ingewikkeld, laat staan op je 15e. Gelukkig ontmoet mijn kind veel gelijkgestemden en praat het met een vertrouwenspersoon en een psycholoog. Volwassen mensen die de boel voor mij in de gaten houden en mij waarschuwen als het minder gaat. Want reken er maar op dat ik het niet altijd door heb. Dat ik soms denk dat het goed gaat, maar dat mijn kind weer een Oscar verdient voor hun acteerprestaties. In het begin voelde dit voor mij als moeder als falen. Falen dat ik het niet door had. Wat voor moeder was ik? Ik schaamde mij dat ik niet wist hoe het soms echt ging met mijn kind. Dat een ander mij dit moest vertellen, vond ik heel lastig.
Maar inmiddels weet ik dat je kind soms liever met anderen praat. En niet altijd laat zien hoe het zich echt voelt. Om jou als ouder te beschermen of om een andere reden. Het gaat erom dat je kind praat. Dus ik ben heel erg dankbaar dat mijn kind dit doet. Bij mensen die ze vertrouwen. Zodat het negatieve stemmetje dat altijd ergens verscholen zit in hun hoofd en dat soms wil dat het leven stopt, niet teveel spreekrecht en ruimte krijgt. Praten kan in dit geval van levensbelang zijn.
Dat weet ik weer sinds het kind (15) van mijn lievelingsvrienden uit het leven is gestapt. Wat mijn scenario had kunnen zijn (er waren ook mensen die dit eerlijk tegen mij zeiden en ik snap het) werd het die van hen. Zo plotseling, zo schokkend en zo onomkeerbaar. Zo afschuwelijk verdrietig, het ergste dat je als ouders kan overkomen. Pubers kunnen kortsluiting in hun hoofd krijgen met alle verschrikkelijke gevolgen van dien.
Ik heb mijn eigen kind geknuffeld en het op het hart gedrukt altijd te blijven praten. Maar of het genoeg is, zullen we pas later weten. Sommige dingen kun je niet voorzien. Als het in dit liefdevolle gezin gebeurt, kan het overal gebeuren. Daar ben ik van overtuigd. Je moet hopen dat je kind zich door die soms ellendige pubertijd heen slaat. Erop vertrouwen dat het beter en hopelijk makkelijker wordt als ze ouder worden.
Tot die tijd kan je niks anders doen dan naast ze lopen. Ze al je liefde geven, maar ook de ruimte om zich te ontplooien en hun eigen pad te bewandelen. En hopen dat ze zich staande houden op de momenten dat het tegen zit.
Wees vooral dankbaar dat ze er zijn. Want morgen kan alles anders zijn.
Liefs, Brenda
Ps: Dit stuk is met medeweten van mijn vrienden geplaatst. Als je de behoefte voelt om liefdevol te reageren, richt je woorden dan niet aan mij, maar aan mijn lievelingsgezin. Ze kunnen alle kracht en liefde gebruiken. En mocht je ze persoonlijk kennen, laat dan alsjeblieft hun namen weg. Dank.