Toetsweek
De laatste toetsen zitten erop en nu is het duimen draaien of ons kind overgaat. Want het is duidelijk dat ze het nog even spannend houden. Mijn god wat heeft Devin een deel van de toetsen slecht gemaakt. En dan bedoel ik echt flinke uitglijders die dan meteen 3x mee tellen of zo.
Onvoldoendes
Dus het aantal onvoldoendes steeg direct. Onvoldoendes waar we (opeens is het WE) niet op gerekend hadden. En die we ook niet begrepen, want ik had toevallig voor dit vak gezien dat Devin geleerd had. Sterker nog, mijn rechterhand van de camping had een uittreksel voor hen gemaakt, de hele stof doorgesproken (want luisteren is makkelijker dan zelf lezen) en had het idee dat Devin de stof goed kende.
Multiple choice
Totdat de toets kwam. Toen snapte Devin opeens een aantal vragen niet en waren ze in de war met een multiple choice vraag. En toen ging er een lichtje bij mij branden. Zeker toen we de 3,5 terug kregen als eindresultaat. Hier zat een te grote discrepantie tussen wat geleerd was en het eindresultaat en dus ben ik als een gek gaan googlen. Omg, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht dat het autisme Devin wel eens zou kunnen nekken bij de vraagstellingen. Wat dom dat ik mij er nu pas in verdiept heb. Ik heb dat kind misschien wel een aantal keer op hun falie gegeven dat ze beter moesten leren (en voor een deel is dit ook zo he. Ook mijn kind heeft regelmatig geen zin om iets te leren), maar in dit geval kon Devin er niets aan doen. Wat erg! Ik schaamde mij dood en vind echt dat ik hierin gefaald heb. Maar niet alleen ik. Ook school! Die wisten dat Devin autisme heeft en hebben er ook niet op geschakeld.
Alles letterlijk
Waarom hebben we dit kind nooit eerder geholpen met het uitleggen van vraagstellingen? Nu is het wel zo dat ik nooit de gemaakte toetsen te zien kreeg achteraf. En dat door Corona ook een aantal toetsen nooit nabesproken zijn in de klas. Dan had ik kunnen zien dat het antwoord niet klopte met de vraagstelling namelijk. Een kind met autisme leert de stof letterlijk. En neemt de vragen ook letterlijk. Dus als er bij multiple choice staat “welke gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat….”dan denk mijn kind gebeurtenisSEN. Oh dan moet ik blijkbaar toch meerdere antwoorden aankruisen. En nu snap ik ook dat Devin heel vaak dacht ik heb de toets goed gemaakt, maar dan was dit niet zo. Hij had dan gewoon de vraag niet goed begrepen en weet ook niet goed wat de docenten willen horen. Iets wat voor mij zo vanzelfsprekend is, is het voor hen niet.
Maar ja, alles is afgerond nu en we zijn aan het einde van het schooljaar. En de uitdrukking “Beter laat dan nooit” gaat niet echt op nu. Gelukkig denken de autisme begeleider en psycholoog goed met ons mee en willen naar school gaan bellen als het erom gaat hangen, want ze zijn bang dat het blijven zitten om deze redenen iets met de identiteit van Devin kan doen. En dat willen we natuurlijk niet. Want bij Geschiedenis gaat het om 6 honderdste! Het kind staat een 5,44, hoe zuur.
Kamp
En toen kwam tot overmaat van ramp ook nog kamp. Devin had hier zooo geen zin in. Je weet mam, mensen zoals ik houden niet van die groepsuitjes en ik weet het inderdaad. Maar er moest ook een opdracht gemaakt worden voor Aardrijkskunde en daar kon Devin wellicht hun cijfer mee ophalen, want ook daar stonden ze een onvoldoende voor. Maar ik twijfelde wel of het een goed idee was. Sterker nog ik kon er ook een nacht niet van slapen. In Havo 1 is Devin namelijk (met een andere school) ook op kamp geweest en dat was 1 groot drama. Dat hoorden we achteraf natuurlijk. Niet van mijn kind die rustig zei dat kamp okay was, maar van hun toenmalige mentor. Kinderen gooiden hun rugzakken snel op stoelen, zodat Devin er niet kon zitten en ons kind werd volledig buitengesloten. Devin was het hele kamp alleen geweest. Zo wat was dat verdrietig om te horen en het doet nog een beetje zeer als ik dit schrijf. Dus er zit een duidelijk trauma op schoolkampen.
Opdracht Aardrijkskunde
Voor de opdracht met Aardrijkskunde moesten er groepjes gemaakt worden. En (ook dat hoorde ik later van de autisme begeleider) een kind met autisme kan dit niet goed. Die moet ondersteuning hierin krijgen. En dus had ons lieve kind geen groepje en de meiden waar ze bij werden gestopt, wilden liever met andere meiden de opdracht doen. Devin voelde zich niet welkom en afgewezen. Er zat duidelijk niemand op hen te wachten. Mijn moederhart brak opnieuw.
Nu snap ik ook niet dat je het als docent zo aanpakt. Maak gewoon groepjes en die moeten het maar met elkaar doen. Dan heb je nooit gedoe. Nu gaat een kind al met lood in hun schoenen heen en dan moet kamp nog beginnen. En ook daar moesten voor het slapen groepjes gemaakt worden. Dat werd zonder hulp dus niks en dus besloot ik de mentor van tevoren goed in te lichten. Dat dit aan de hand was.
Vertrek met de bus
Op de ochtend dat ik mijn kind bij de bussen afzette, zag ik direct wat kinderen die begonnen te roddelen zodra ze mijn kind zagen. Het bleek hun klasgenootjes te zijn. Ik kon de aanstichtster die ermee begon en er duidelijk heel populair was, wel wat doen. Het liefst had ik haar benen onder haar korte rokje vandaan geschopt. Dat mag niet dat weet ik en ik mocht van mijn kind ook niet naar ze kijken. Maar ik werd er wel een beetje agressief van. Ik zag kinderen die blij naar elkaar toe liepen en er echt zin in had. Wat had het heerlijk geweest als mijn kind dit ook had gehad. Maar die zuchtte alleen dat ze twee pestkoppen (die van de kanker homo) hadden gezien en echt geen zin hadden in dit kamp. Ik kreeg er buikpijn van.
Met de ziel onder hun arm (zo leek het) stapte mijn kind de bus in. Ik maakte een praatje met de buschauffeur en vertelde hem ons verhaal. “Maar meid, waarom laat je hem dan meegaan op kamp” was zijn antwoord. Ik kreeg er nog meer buikpijn van. En een enorm schuldgevoel. Het liefst trok ik mijn kind meteen uit die bus. Wat een slecht moederschap dit. Alsof ik Devin in het hol van de leeuwen had gegooid. Zo voelde het.
Verdriet
In de auto kwamen ook meteen de tranen. Van de zorgen, van het trauma van de vorige keer en van het schuldgevoel wat ik mijn kind aandeed. Ik besloot de mentor weer te appen om mijn zorgen te delen en te vragen of ie echt op Devin wilde letten. Wellicht overdreven (dat zei een stemmetje in mij), maar ik kon het niet aanzien en bijna niet functioneren ervan. Zoveel stress gaf het opeens.
Zijn vader wilde al in Valkenburg een hotel boeken om Devin weg te halen van kamp. Ook die was duidelijk ongerust. En ik snap het als je ons overdreven vindt. Echt. Zeker als je niet zo’n voorgeschiedenis hebt met je kind en die wel vrolijk op kamp gaat. Maar wij hebben als ouders al zoveel pesterijen en buitensluitingen meegemaakt dat we misschien ook niet meer objectief naar nieuwe situaties kunnen kijken en bij voorbaat al angst hebben. Het vertrouwen ontbreekt.
Dus ergens moeten er nog dingen bij ons gereset worden. En de mentor appte keurig terug. Hij begreep onze zorgen en zou een extra oogje in het zeil houden. En dat heeft ie gedaan. Maar daar lees je volgende week weer over. Iets met een cliffhanger haha 😉 . Tegen die tijd weten we ook meteen of Devin over is. Je hoort het volgende week!
Liefs, Brenda
Ps: deze quote kreeg ik op de dag dat Devin op kamp ging. Ik zag het maar als teken en heb een poging gedaan. Het werd toch nog een leuke dag.