De week van Moeder enzo – deel 75 – Overprikkeld

Het ging zo lekker met mijn kind in de zomer en vlak erna. Maar nu zijn ze alweer een paar keer flink overprikkeld geweest. Ik wist even niet meer hoe het was, maar ik weet het weer hoor. Een cactus is er niks bij.

Bier, bier, bier

Het hoogtepunt was afgelopen zaterdag toen mijn kind thuis kwam van werk. Sinds 2 weken hebben ze een baantje in de horeca. Echt super leuk vonden ze het. Leuke collega’s en ook de klanten werden enthousiast van zo’n blij kind dat er zin in heeft. Dus geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Tot afgelopen zaterdag, toen was het opeens hele andere koek. De eigenaresse had naar hen geschreeuwd, want het was loei druk, begreep ik achteraf. En mijn kind begreep totaal niet wat de vrouw wilde zeggen. Ze sprak half Chinees en riep wat losse Nederlandse woorden. Zoals bier, bier, bier (inderdaad 3 bier). Of misschien wees ze wel alleen. Het was de bedoeling dat mijn kind het bier naar de tafels zou brengen, omdat het anders doodslaat. Nou heeft mijn kind totaal geen verstand van bier (ze kunnen alleen wijn inschenken bij hun ouders) dus ze begrepen er niks van. En ik denk dat ons kind toen een beetje zenuwachtig werd en dat is logisch op dag 2. Dan weet je nog niet de juiste volgorde en hoe alles werkt en is alles nog veel te nieuw en overweldigend. En als het dan druk is dan gaat het tempo omhoog.

Nou vind ik schreeuwen niet okay en niet nodig. Helemaal niet tegen een kind (ook niet tegen mij overigens) en ook niet op dag 2. Maar goed mijn kind kan het ook ervaren hebben als schreeuwen en ik weet ook wel van mijn tijd in China hoe dat ongeveer gegaan moet zijn. Een beetje hysterisch praten, echt Aziatisch. En als je ervaren bent, denk je misschien lul maar raak voor een knaak, maar als je nog niet goed weet wat je moet doen dan wordt je er nerveus van. Of overprikkeld zoals in het geval van mijn kind. Ze waren geïrriteerd en maakten grote bewegingen, hoorde ik van de zoon van de eigenaresse die ik inmiddels gesproken heb. En ik geloof hem meteen. Want zo is mijn kind en dat is dan ook weer niet fijn op zo’n moment.

Verhoging van de stem

Dan zou je nu kunnen concluderen dat de horeca dus niks is voor een kind met autisme en misschien heb je daar gelijk in. Maar ik vind het persoonlijk jammer en ook te kort door de bocht aangezien dezelfde zoon ook aangaf dat de collega’s ons kind wel aardig vonden en hij ook complimenten had gekregen van klanten over hen. Dus ergens gaat er iets heel erg goed. Iemand met autisme (lichte vorm in dit geval) moet je goed en duidelijk instrueren. En dan heb je er een gouden kracht bij. Dus dat heb ik de zoon ook proberen duidelijk te maken. Alleen bij drukte worden het meer snelle en losse orders. Ook dat begrijp ik (dan vind ik schreeuwen nog steeds een brug te ver, maar de zoon noemde het een verhoging van de stem hahaha) en dan is de vraag of ons kind in geval van drukte wel geschikt is voor de horeca? Maar dat kan je pas beoordelen als ze goed zijn ingewerkt en dat zijn ze nu duidelijk niet.

Dus nu heb ik afgesproken dat ons kind op een rustigere avond wordt ingewerkt, voordat ze weer in het diepen worden gegooid. En dan kan je alsnog beoordelen of ze tegen de drukte kunnen of niet. Maar dan weet je het echt. Ik ben er dankbaar voor dat de zoon openstond voor een gesprek en een oplossing. Hij vond het namelijk wel erg leuk dat ons kind bij hem was komen werken. En dat was ook weer fijn om te horen. Met dit kind heb ik namelijk wel geleerd dat het autisme niks zegt over het vermogen om te kunnen functioneren in bepaalde functies. Ze hebben alleen andere instructies nodig.

Gepest

De volgende overprikkeling is misschien veel erger. Ons kind werd weer gepest op school. Door wat bijdehante brugpiepers die een duidelijk beeld hebben hoe een man moet zijn. Nu is mijn kind geen jongen en ook geen man en voldoet ook totaal niet aan dat plaatje. Maar dat doen hele zachtaardige en wat vrouwelijke mannen ook niet. Dus dat lijkt mij ook irritant voor deze mannen als ze vergeleken worden met de stereotype man. Afijn, ons kind werd uitgelachen, na gekeken en alles wat je er nog meer bij kan bedenken.

Ook bij de gym waren ze aan de beurt. Toen greep de gymleraar alias mentor in, maar zodra deze weer uit het zicht verdwenen was, begon het getreiter weer. Bloed irritant en ik vind het ook erg verdrietig geef ik eerlijk toe. Ik vraag mij dan wel eens af, houdt het dan nooit op? Weer een overprikkeld kind dus, met als gevolg een time-out op school en een vertrouwenspersoon die zegt dat je alleen iets kan veranderen aan hoe je ermee omgaat. Dat is ook zo, maar ook te makkelijk in dit geval. Hoeveel dikker moet je huid nog worden? Want reken maar dat mijn kind al heel veel incasseert. Waarschijnlijk meer dan jij en ik samen. Je moet als school ook kinderen aanpakken en bewust maken wat hun gedrag met een ander doet.

Onveilig

Ook had ik een mentor gesprek en die vertelde eerlijk dat hij erg moest wennen aan dat extravagante van mijn kind. Los van het feit dat dit gedrag ergens vandaan komt (voelt zich duidelijk onveilig in de klas) vroeg ik mij ook af waarom een docent op een kleurrijke school moest wennen aan een extravagant persoon? En zou dit ook zijn uitwerking hebben op de rest van de klas? Maar goed, de mentor was een aardige vent en wilde er zeker aan wennen. Dus we hadden een fijn gesprek.

Maar het leed was bij mijn kind al geschied. Dus ik ben blij dat ik in oktober een eigen event organiseer waar mijn kind en vele andere paradijsvogels weer even kunnen lucht happen. Even samenzijn met gelijkgestemden die ze wel begrijpen en waar ze niet bij op hun hoede hoeven zijn. Belangrijk!

En in de tussentijd probeer ik wel wat brandjes te blussen (meer wordt het niet) en steun ik vooral mijn kind. Want dat is wat moeders doen 😉.

Liefs, Brenda