De week van Moeder enzo – deel 72 – Blijven zitten?

Op maandagmorgen is alles nog prima. Met twee onvoldoendes gaat mijn kind gewoon over naar Havo 4. Aardrijkskunde heeft Devin toch op kunnen halen door de opdracht op kamp goed te doen. Een geluk bij een ongeluk. Dus er is weer hoop aan de glorie. Daarentegen weten de vader van Devin en ik allebei dat het nog even spannend gaat worden met twee cijfers nog in het vooruitzicht. Van vakken waar Devin een 5,5 staat dus het kan echt alle kanten op.

Magister
Ik voel mij een beetje een stakker als ik zeg dat ik de rest van de maandag constant Magister open heb staan en het scherm met regelmaat naar beneden scroll, zodat het scherm ververst wordt. Uiteraard op het moment dat je het niet verwacht, kom opeens het eind cijfer in beeld. Een 4,6! Holy shit dat is net aan een 5. Waar is dat in godsnaam voor en hoe slecht heeft mijn kind dat wel niet gemaakt? Heel slecht blijkt binnen 10 sec. Devin heeft een 2,3 voor Economie. Hoe slecht kan je iets maken? Ik hoor mijzelf tegen Devin zeggen dat je dan echt geen 1 vraag goed hebt beantwoord. Ja eentje misschien. Mijn god. Er komt van de schrik (dat doe ik) nog meer rottigheid uit wat ik niet had moeten zeggen. Want het kind voelt zich al ellendig genoeg. Maar daar houd ik op dat moment even geen rekening mee. Je begrijpt, ik ben ook een mens. En het helpt niet mee dat ik weet dat Devin dit vak niet goed geleerd heeft. Iets wat vast bij de leeftijd hoort, maar ik snap het niet dat je het zover laat komen. Als fanatieke leerling die het liefst een 8 of hoger haalde (super irritant, ik weet het) is dit even slikken. Voor vader die in de 3e is blijven zitten op de Havo en ook nog een keer gezakt is, komt het minder hard aan. Iets met je eigen referentiekader.

Kansen
‘s Avonds komt er nog een onvoldoende binnen. Iets hoger maar het eindcijfer blijft een 5,3. Onvoldoende dus. Devin is een behoorlijk bespreekgeval. Vader en ik bellen weer met elkaar over de kansen van Devin. We zijn het er beiden over eens dat die groot zijn. Bijna alle onvoldoendes zijn voor vakken die Devin niet meeneemt volgend jaar. En laten we eerlijk zijn, het is de ideale leerling. Een echte braverik dat bijna altijd hun huiswerk maakt, in de klas goed oplet en zich aan de regels houdt zoals een leerling met autisme betaamt. Dus Devin is vrij populair onder de docenten. Dat moet goedkomen als ze gaan stemmen.

Dinsdag
Maar dan komt dinsdag, een gewone schooldag wat voor mijn kind niet te begrijpen is. Want wat ga je nog doen tijdens deze lessen? Ze moeten onzinnige films kijken en er zijn veel tussenuren. Het leidt tot niks en ook dat roept weerstand op bij mijn kind. En ik begrijp het, maar soms moet je je er gewoon bij neerleggen. Na school moet Devin bij de mentor komen. Die vertelt dat Devin is blijven zitten. Wellicht dat er nog kansen zijn, maar dan moet Devin hun vakkenpakket veranderen en Aardrijkskunde kiezen, een vak dat Devin totaal niet leuk vindt. Mijn kind kan niet met deze plotselinge mededeling omgaan en ontploft. Hun vader en moeder hadden toch gezegd dat het wel goed zou komen (oeps) ?

5 Minuten later word ik door school gebeld dat ze mijn kind niet tegen hebben kunnen houden. Devin is kwaad weg gegaan. Dat ik dat weet. En bedankt, denk ik. Waar is mijn kind? Ik kijk op ‘zoek mijn iphone’ maar deze geeft in eerste instantie aan dat de locatie is uitgezet. Nu krijg ik het echt heet. Devin zal toch niet ook een kortsluiting hebben gehad ? Na het verschrikkelijke voorval bij mijn vriendin is dit toch het eerste waar ik aan moet denken, het zit nog te vers in mijn hoofd. Nu voel ik ook lichte paniek. Ik blijf het scherm verversen en opeens krijg ik een locatie. Devin fietst richting huis. Ik bel hen op en vraag hoe het gaat. Devin is furieus, zeggen ze. Ik moet van binnen lachen om het woord ‘furieus’, want mijn kind gebruikt soms andere woorden. Als schrijver houd ik ervan, maar daar gaat het nu niet om. Of Devin door kan fietsen, want ik stoor ze tijdens het fietsen. Ik wil weten waar ze naar toe gaan. Naar huis natuurlijk waar anders. Inderdaad waar anders, godzijdank, kom lekker naar huis, dan hebben we het erover.

Kiele kiele
Thuis aangekomen is Devin van streek door de plotselinge mededeling. Wat ik begrijp en ook dat Devin er lastig mee om kan gaan. Dit is te plotseling. En vrijdag zouden toch pas de twijfelgevallen besproken worden? Dus hier hadden ze niet op gerekend en ik ook niet als ik eerlijk ben. Ook ik moet het even verwerken.

Ik schrijf een mail aan school en informeer snel het psychologisch centrum waar Devin loopt dat ze een mail moeten sturen. En dat doen ze! Ik lees iets over niet verstandig om te laten zitten ivm de mentale status van Devin. Zeker niet als het kiele kiele is zoals nu. Opnieuw vriendschappen afsluiten en weer je plek bepalen, is lastig voor iemand met autisme. Het is een mooie mail waar ze vast iets mee doen.

En dat doen ze. Ik krijg een mail van de mentor die expres Devin al heeft geïnformeerd, zodat we nog informatie kunnen aanleveren, voordat de vergadering op vrijdag begint. En dat snap ik bij nader inzien. Ook de geboden optie om een ander pakket te kiezen is alleen gezegd om de kansen te vergroten. Want Devin moet weten dat de mentoren achter hen staan. Het is een fijne mail en vader en ik die nog nooit zoveel met elkaar hebben gebeld als deze week, zijn het erover eens dat de intenties positief zijn. Liever over met een iets ander pakket dan blijven zitten met al die vakken die je niet liggen. En in Havo 4 kan je altijd nog naar het Mbo met meer gelijkgestemden. Mogelijkheden te over zeg ik en dat stemt Devin na wat overredingskracht toch gerust.

Wachten
En dat is het wachten geblazen. Spannend, want hoe langer iets duurt des te minder vertrouwen je in iets krijgt. Wat is dat toch een raar gegeven. En dan is het vrijdag. In de middag gaat Devin naar een cursus Leerling Mentor. Ze zijn de vorige dag gebeld of ze kunnen komen voor de cursus. Dat is best kort dag, maar mijn kind kan. Maar Leerling Mentor is toch alleen voor 4e jaars of hoger, vraag ik Devin? Of ze weten dus iets wat wij niet weten of ze slaan de plank mis en hadden Devin niet mogen uitnodigen.

Het eerste blijkt. Devin komt de mentor in de gang tegen en die heeft goed nieuws.

Ik krijg direct een appje van mijn kind: “Mam, je raadt het nooit. IK BEN OVER! “

Een enorm gevoel van opluchting overvalt mij. En ook ben ik lichtelijk ontroerd. Wat heerlijk voor dit lieve kind. Vader en ik bellen weer en we zijn zoooo blij!

Als ik Devin weer bij school kom ophalen, krijg ik een heel ander kind terug. Zo blij! En met zoveel vertrouwen in de toekomst. Dat doet het dus met een kind als je ook naar het individu kijkt. De school heeft de mentale status toegelicht en toen waren alle docenten het er meteen over eens. Dit kind moet over. En ze mogen ook het door hun zelf gekozen vakkenpakket houden, want Devin kan het makkelijk! Dat de mentoren dit vertrouwen uitspreken, doet ons kind enorm goed. We zijn er ontzettend dankbaar over en laten dit ook aan school weten.

“Mam, ben je trots op mij?” Dat ben ik zeker. Niet op de aanpak van de toetsweek (dat is niet mijn ding), maar ik ben er ontzettend trots op hoever je al gekomen bent. Met zoveel op je bordje en dan toch naar Havo 4. Ik vind het ontzettend knap.

Dus je raadt het nooit mijn lieve kind, maar ik ben ENORM TROTS.

En nou vakantie! En de camping 😉. Dat wordt genieten!

Liefs, Brenda