De week van Moeder enzo – deel 71 – De thriller die school heet

Vorige week heb ik mijn blog afgesloten met het feit dat ik super stressvol was over het feit dat ik mijn kind voor de leeuwen had gegooid door hen op kamp mee te laten gaan. Althans zo voelde het voor mij.

Kamp
Ik heb de hele donderdag aan mijn kind gedacht. Van “nu komen ze aan tot nu gaan ze de Aardrijkskunde opdracht doen” enzovoort. Ik heb keurig gewacht tot een uur of 18:30 en toen heb ik de mentor geappt met de vraag of alles goed ging en of het goed was gegaan met de kamerindeling. Ik kreeg alleen antwoord op de eerste vraag. Ze zaten te eten en mijn kind had het naar hun zin met een groepje. Toch aansluiting gevonden, dacht ik opgelucht. Ik bedankte de mentor en liet het maar zitten dat ik niet wist met wie Devin op de kamer zou moeten liggen. Het was 1 nacht, ze zouden het overleven, maakte ik mijzelf wijs.

Moe
Die avond sprak ik met vriendinnen af. Eentje had nog een paar hakken voor onze camping en die kon ik dan meteen meenemen. Ik was er met mijn hoofd niet echt bij en merkte dat ik moe ben. Heel moe. Het is mij nogal wat de laatste tijd. Alles hakt er erg in en toen 1 van mijn vriendinnen zei dat ik mijzelf niet was, begreep ik wat ze bedoelde. Maar ja kon ik er wat aan doen? Soms vind ik mijn leven gewoon pittig. Al die zorgen en dan nog het verdriet van mijn vriendin erbij (daarbij zijn mijn zorgen overigens niks hoor, laat dat duidelijk wezen). Maar moe was ik (en ben ik nog steeds) wel in mijn hoofd.

Ik ging ook eerder naar huis. Normaal ben ik een hekkensluiter, maar al mijn vrienden wonen in de Zaan en ik moet altijd weer een stukje rijden en dat is nooit een heel goed idee als je erg moe bent. Thuis viel ik snel in slaap en het werd ochtend. Ik stond wel meteen op met Devin in mijn gedachten. Vandaag Valkenburg en Maastricht. Dat gingen ze redden.

Terugkomst
Om 20:00 uur was het zover en mocht ik Devin ophalen. Daarna zouden Darcy en ik direct doorrijden naar een feestje en Devin bij hun vader droppen. Ik bleef, net als vele andere ouders, een beetje op afstand wachten, want je weet niet goed meer hoe dichtbij je mag komen als moeder bij die pubers. Enorm bleke gezichten kwamen uit de bus. Zo die hadden niet veel geslapen, dacht ik. Opeens zag ik een kind dat met een koffertje liep alsof ze op de catwalk liepen. Daar was Devin! Ze gaven mij een dikke knuffel en gingen rustig achterin de auto zitten.

En toen ging ik de fout in. Ik moet niet meteen vragen gaan stellen, want dan is Devin binnen no time overprikkeld. En wat deed ik? Ik ging vragen stellen, heel veel vragen. Ik wilde zo graag weten hoe ze het gehad hadden. Wat ze gedaan hadden allemaal, hoe de Aardrijkskunde opdracht was gegaan en met wie ze uiteindelijk op de kamer hadden gelegen. De antwoorden waren kort. Devin had met 1 jongen op de kamer gelegen en die was prima. En verder was het antwoord goed en werd mijn kind bij elke vraag geïrriteerder. Het werd tijd om mijn vragenvuur te staken (want ook ik weet uiteindelijk wanneer ik moet stoppen) en mijn kind viel in slaap. Doodmoe van alles.

Feestje
We leverden Devin af bij hun ouderlijk huis en mijn kind ging in 1 rechte lijn naar boven om te gaan slapen. Althans dat hoorden we de volgende dag. Het feest van een vriend die 50 jaar was geworden, was leuk en dat had ik niet verwacht. Niet omdat zij niet weten hoe ze leuke feestjes moesten geven of dat de mensen niet leuk waren, maar gewoon omdat ik moe was. En ik wilde persé naar dit feestje, omdat het hele goede vrienden zijn en deze vriend ook heel veel voor de camping doet. Hij heeft ons logo gemaakt en heeft ook het beeldmateriaal voor de merchandise ontworpen. Merchandise? Ja lieve mensen, de stylist van het Westen en ik gaan in de merchandise en komen binnenkort met mooie Paradijsvogel shirts en truien, maar dat terzijde.

De mensen op het feestje waren erg begaan met mij. Toch kapte ik de vragen over het hele gebeuren met mijn vriendin snel af (ik krijg er ook altijd meteen pijn van in mijn hart als ik erover praat en daar zit ik niet altijd op te wachten). Ik sprak veel leuke mensen, nam een wijntje of wat en hoorde een vriendin tegen mij zeggen dat ze het zo knap vindt dat ik altijd weer de kunst versta om plezier te maken, ook in tijden dat ik het moeilijk heb. Dus ze snapte wel dat mensen graag bij mij in de buurt waren. Dat was denk ik wel de opsteker van de avond. Ik bezit godzijdank een gezonde dosis levenslust, ben veerkrachtig en zie het glas graag halfvol. En dat zorgt ervoor dat ik altijd weer opsta. En daar ben ik erg dankbaar voor dat mij dit gegeven is. Dus ik was blij dat ik was gegaan. Dit keer met Darcy als betrouwbare chauffeur.

Aardrijkskunde opdracht
De volgende dag kreeg ik van vader alsnog de antwoorden over het kamp. Devin had goed geslapen en was inmiddels weer prima te spreken. De aardrijkskunde opdracht was goed gegaan. Nou ja goed? Een meisje en Devin waren de weg kwijt geraakt (ik moest hier wel heel hard om lachen) en de andere twee uit het oog verloren die de routebeschrijving hadden. Ze waren wel samen met hamer en beitel aan de gang gegaan en hadden een fossiel (geen idee hoe zoiets eruit ziet) gevonden wat achteraf een extra punt opleverde. Een punt dat heel belangrijk werd, want mijn kind kreeg uiteindelijk een heel hoog cijfer (gematst denk ik) van de leraar alias mentor. En dat maakte dat mijn kind hun onvoldoende weer hadden weg gewerkt. Dus opeens waren het nog maar twee onvoldoendes en dat zou betekenen dat mijn kind over zou zijn.

Maar ja, dat was op maandag. En Devin moest nog wat cijfers terug krijgen. Dus dan kan er nog veel gebeuren in een week. Zoveel dat het eigenlijk teveel is om nu nog te tikken. Opnieuw een cliffhanger dus.

Volgende week horen jullie hoe het ons vergaan is en of Devin echt over is naar Havo 4. Echt 😉.

Liefs, Brenda