Na maanden van uitstel was het dan zover. Mijn kind keek er naar uit. Eindelijk iemand die ze begrepen en waar Devin wel om kon lachen. We gingen samen naar de show van Fred van Leer in het Beatrix theater. Iets dichterbij was wel handiger geweest en ook een doordeweekse dag was niet ideaal, maar wat kon het rotten (zei ik dat nou echt?). Ik was dolblij dat het mij toch nog gelukt was om twee kaartjes voor z’n show te bemachtigen aangezien de man constant uitverkocht is.
Resetten
Dus je zou denken, vriendin, wat zal je uitgelaten zijn geweest! Een heerlijk avondje lachen met het allerliefste kind (alias een mini Fred van Leer) aan je zijde. Maar niets van dit alles. Ik voelde mij gespannen als ik eerlijk ben. En dat was ik al een tijdje. Mijn moeder zou zeggen dat ik strak in mijn vel zou zitten (en met mijn bouw moet je dit dus NIET letterlijk nemen). Ik probeerde nog een ontspannen indruk te maken, maar diep van binnen voelde het niet zo.
De laatste paar maanden ben ik wat dingen aan het resetten. En dat is goed, want ik ben van plan nog grootse dingen te gaan doen met Moeder enzo, maar dan is het fijn als bepaalde blokkades mij niet meer in de weg zitten. Op een gegeven moment moet je bepaalde overtuigingen loslaten en dienen ze je ook niet meer. In theorie begrijp ik dit helemaal, maar in de praktijk valt dit nog geheel niet mee, zal ik je eerlijk zeggen. Dus ik ben een beetje wiebelig de laatste tijd. Eigenlijk gaat het alle kanten op en ook vaak de kant die ik niet wil.
Ik heb getwijfeld of ik dit met jullie zou delen, maar ik schrijf nou eenmaal eerlijke blogs dus dan hoort dit erbij. Ik voel alsof ik een soort van gereset word. Dit klinkt misschien wat vaag, maar om dingen los te laten, moet je ze ook doorvoelen zou mijn yogi juf zeggen. Nou ik heb dat behoorlijk letterlijk genomen. Het ene moment voelde ik mij wat gespannen, dan weer wat neerslachtig om vervolgens nog net geen rechtse uit te delen (en wees gerust ik sla niet hoor, maar soms zou ik het wel willen). Nou overdrijf ik het hier een beetje en is het ook niet zo dat ik opgenomen moet worden ;). Maar de therapiesessies brengen wel wat teweeg. En dat is goed. Er wordt mij een hoop duidelijk (dus dat gaat dan wel weer de goede kant op).
Glimlach
Maar bij Fred was ik dus nog een beetje gespannen. En dat is niet handig als je een kind hebt dat al een beetje anders is. Dan is het fijner als je sterk in je schoenen staat en je niks aantrekt wat anderen van je kind vinden. Maar helaas lukt mij dat niet altijd. Dat lijkt mij ook menselijk. Devin ging in hun jurk op hun hakken. En dat mocht natuurlijk van mij. Nadat we armpje door in allerlei vage steegjes (ik hoopte geen homofoob tegen te komen) liepen van de parkeerplaats naar het theater (wanneer zijn ze nou eens klaar met die bouwput daar?) zwierde mijn kind als een ster (haha) door de theaterdeur met hun blauwe jurk. Devin was blij, heel blij. Uitgelaten zou ook een goed woord zijn. Ik kon er wel om glimlachen en zag ook wat mensen kijken, maar dat vond ik op dat moment nog prima. Devin heeft natuurlijk lang haar en daarom zal het ook niet meteen opvallen, dat het bijzonder is dat mijn kind in een jurk loopt. Maar sommigen zag ik net ietsje langer kijken en toen wist ik genoeg. Het grappige is wel dat ik deze mensen bewust een glimlach gaf en ze daardoor terug gingen glimlachen. En dat gaf mij een warm gevoel. Een gevoel van acceptatie dat ik zo ontzettend graag voor mijn kind wens.
Tijdens de show maakte mijn kind uitzonderlijk veel geluid. Van enthousiasme dat wel. Ze klapten heel expressief (je zou ook overdreven kunnen zeggen, maar dan hangt er een oordeel aan) met hun handen in de lucht en ik voelde mij vele momenten zeer ongemakkelijk. Ik was veel te veel bezig wat de rijen om ons heen van mijn kind vonden. Daar zit namelijk de oorzaak. Niet bij mijn kind dat nou eenmaal zo is. Net zo’n lawaaipapegaai als Fred van Leer zichzelf noemt. En ook met herkenbare autistische trekken waardoor Devin nog harder ging lachen.
Levenservaring
Fred is inmiddels 41 (zei ie) en weet door zijn levenservaring iets beter te doseren. Echter, mijn kind is pas 15 jaar. En 15 is een moeilijke leeftijd. Dan ben je nog zo aan het zoeken naar je identiteit waardoor dingen ook worden uitvergroot. Niet de leukste leeftijd als ik eerlijk ben. Voor Devin zelf niet, maar ook voor mij als moeder niet. Ook mijn kind gaat soms alle kanten op en dan is het gewoon beter als ik de rust bewaar.
En die rust voel ik weer sinds een paar dagen. Ik kan wel huilen van geluk. Ik voel weer dat ik meer geniet. Dat het vel weer meer gaat hangen (en dat is mooi, want dat deed het al). En dat ik met terugwerkende kracht alsnog heel hard om de grappen van Fred moet lachen. Gewoon, omdat ik mij beter voel. En hierdoor kan ik ook het gedrag van Devin iets beter in perspectief zetten. Het is okay om het soms als moeder lastig te vinden. Maar dit gevoel gaat voorbij. Alles gaat voorbij…
Liefs, Devin en Brenda