Zoals ik vorige week al schreef was de naam Yens Xin opeens niet meer goed genoeg. Voor mijn gevoel had mijn kind van de ene op de andere dag een andere naam. Het kan ook zijn dat ik een stuk gemist heb, omdat ik het niet wilde zien. Soms ben je er namelijk als moeder nog niet aan toe (als vader misschien ook niet).
School belde met de vraag of ze z’n nieuwe naam in de administratie mochten opnemen. Holy shit het was serious business dus. Waarom ik gedacht heb dat dit niet zo was, weet ik ook niet. In de loop der tijd heb ik van een aantal ontwikkelingen van mijn kind gehoopt dat het weer weg zou gaan. Dat het een fase was. Daar moet ik eerlijk in zijn. En die naam was zo iets groots (voor mij dan) dat ik vond dat je het echt zeker moest weten. Maar wat weet een mens nou zeker in z’n leven? Tegen anderen zeg ik altijd “je hebt garantie (zekerheid) tot de voordeur”. De voordeur van school in dit geval ;).
Nieuwe naam
Mijn kind wilde heel graag met een nieuwe naam door het leven gaan en school wilde er wel in mee gaan als wij het ook goed vonden. Met pijn in mijn buik zei ik dat het goed was. Ik vond het in eerste instantie afschuwelijk, maar tegenhouden ging ik het niet. Inmiddels weet ik ook dat je dit soort dingen ook niet moet tegenhouden en erop moet vertrouwen dat een kind daar heus wel over nagedacht heeft en dat jij het ook wel redt als ouder.
Maar goed toch kwam er een tijdelijke verwijdering tussen m’n kind en mij. Het is nu bijna een jaar geleden dat we tegenover elkaar kwamen te staan. Ik weet het nog, omdat ik vorig jaar kerst enorm ziek ben geworden van Corona en een maand in bed heb gelegen, in een apart kamertje. Dus ook een letterlijke verwijdering. Ik werd gedwongen om het letterlijk en figuurlijk los te laten.
Devin stelde zichzelf op steeds meer plekken voor met z’n nieuwe naam. “Ik kom mij even opnieuw voorstellen”, zei hij dan. Daar kon ik dan weer hard om lachen. In het begin voelde de naam Devin ook heel erg vreemd voor mij. Ik zou mijn kind nooit een Engelse / Amerikaanse (weet ik veel) naam gegeven hebben, omdat het niet bij mij past. Maar ja het ging niet om mij. Mijn kind vond het echt heel erg belangrijk dat we hem gingen aanspreken met z’n nieuwe naam en ik vond die verwijdering tussen ons verschrikkelijk. En dus zette ik de eerste stap.
What’s my name?
In het begin stond ik bij de trap om de kinderen te roepen om te komen eten. Normaal zou ik dan hun naam geroepen hebben. Maar nu stond ik er maar. Het voelde zo onnatuurlijk dat ik maar riep “jongens eten!” Niet veel later ging ik er toch actief mee aan de slag. Er moest een knop om en ik deed ontzettend mijn best. Ook de andere gezinsleden maakten dezelfde stap en daar ben ik ze dankbaar voor. Ik heb namelijk een samengesteld gezin en vind daarom niets vanzelfsprekend. Als we een foutje maakten, dan corrigeerde Devin ons met “What’s my name?”. Dat deed hij vriendelijk en we konden er met z’n allen om lachen. We hadden ook afgesproken dat hij dit moest doen, omdat we het anders nooit zouden leren.
Tegen z’n vader ging ik op een gegeven moment ook zijn nieuwe naam gebruiken. Dat was nog even ongemakkelijk, omdat we beiden weten dat het anders is geweest. Dus in het begin zei mijn ex: “tegen mij mag je wel Yens zeggen hoor”. Maar weet je, dan leer je het nooit. Als je het echt in je systeem wilt krijgen dan moet je gewoon overal die naam gaan gebruiken. Ook bij vrienden of mensen die ik weinig zie. Dan moest ik wel eerst uitleggen dat hij een andere naam had. En de meeste vrienden gebruiken deze naam nu ook .
En wat een plezier hebben we m’n kind ermee gedaan. Onze band is nu weer heel hecht en we zijn helemaal gewend aan die naam. Van de week kreeg ik een heel mooi boekje opgestuurd over gender facts. De schrijver speelt in Spangas de rol van non-binair, maar is het ook in het dagelijks leven. Ze schreven dat een naam heel erg belangrijk is voor een kind. Zij noemen het deadnamen als je dit niet doet (iemand bij zijn/haar/diens geboortenaam noemen, terwijl de persoon een nieuwe naam gebruikt). Een absolute no-go! Toen ik dat las, kwam het wel even binnen. Ik was blij dat ik er toch in mee ben gegaan.
Acceptatie
Hoe belangrijk is het om als ouder je kind te accepteren zoals het is? Echt heel erg belangrijk! Onderschat nooit je rol als vader of moeder. Het werd mij weer heel erg duidelijk toen ik het mijn kind letterlijk hoorde zeggen in een filmpje dat hij hierover opnam (het staat op onze site). Over hoe belangrijk het is dat je door je ouders wordt geaccepteerd. Als kind de belangrijkste personen in je leven. Een kind kan er depressief van worden als dit niet gebeurt. Devin kent genoeg kinderen die met regelmaat het leven niet meer zien zitten. Hoe is erg is dat? Depressiviteit komt heel veel voor in de LGBTQ gemeenschap. Omdat je eenzaam bent of je niet begrepen voelt. Of omdat je niet geaccepteerd wordt als de persoon die je graag wilt zijn.
Wees je daarvan bewust als ouder. Ook op de momenten dat je iets zelf lastig vindt. We zijn hier om te leren en dat doe je ook door stappen te zetten. Dus zet ondanks de weerstand toch de eerste stap en probeer de wereld door de ogen van je kind te bekijken. En ja ik weet als geen ander dat dit soms heel erg moeilijk is.
Maar niemand heeft je gezegd dat het leven altijd even makkelijk is. Dus zet hem op ! Xxx
Ps 1 : het filmpje waar ik het over had, vind je hier.
Ps 2: het boek waar ik het over had, heet FAQ Gender van Mandy Woelkens en Thorn de Vries. Een aanrader voor elke ouder met een trans of non-binair kind (ook voor het kind zelf).