Oh oh het verhaal over de jurk van vorige week bracht wel wat teweeg. Niet alleen in de reacties, maar ook bij ons thuis………..
Lezers vragen mij geregeld wat mijn kind allemaal vindt van het feit dat ik dingen over hem schrijf. Ze vragen zich af of ik dit wel overleg. Nou zal ik je zeggen dat dit wel de bedoeling is. Het meeste dat ik schrijf, heb ik allang met hem besproken. Sterker nog, meestal vraag ik hem of hij iets kan herhalen, omdat ik het wil onthouden. Dan zet ik het bij mijn notities in mijn telefoon. Devin gebruikt namelijk heel veel metaforen met wat hij zegt of hij zegt het op een vrij aparte manier. Waarom hij dit doet, weet ik ook niet. Misschien is mijn kind in zijn vorige leven kunstenaar of dichter geweest, wie zal het zeggen. Maar die metaforen zorgen er wel vaak voor dat ik het niet meteen kan onthouden en moet vragen of hij het nogmaals wil herhalen. En mijn lieve kind is niet gek he. Maar dat hadden jullie vast al door. Als ik vraag om een herhaling dan weet hij genoeg. “Ga je er weer een stukkie over schrijven, moeders?”, is dan zijn antwoord. En verder maakt hij er dan niks van en gaat weer over tot de orde van de dag. Bijvoorbeeld met het pakken van zo’n smerig lik ijsje van de Lidl uit de vriezer, zijn dagelijkse toetje. Want winter of niet, de ijsjes worden elke dag gegeten. Het grappige is dat hij dan 1 ijsje uit de vriezer haalt en dan de vriezer weer aanvult (ze zitten in een doos en moeten nog bevroren worden) met wederom 1 ijsje. Ik denk, flikker die hele doos in de vriezer, maar nee zo denkt Devin niet. Het blijft toch een bijzondere snuiter he.
Training ‘Anders zorgen’
Maar goed hij praat dus in metaforen. In onze training “Anders zorgen” gebruikt hij ook een metafoor waar je even over na moet denken. Althans ik dan, soms gaat het zelfs mijn pet te boven. In elke module laten we Devin namelijk ook aan het woord om te laten zien dat een kind heel anders over een onderwerp kan denken dan dat je als ouder doet. Dit gaat dus over de module grenzen. Ik zal eerlijk zijn, ik kan niet zo goed grenzen stellen. Ik ben lerende, maar het houdt nog niet over. Heel vaak overkomt mij iets en dan denk ik, oeps, ze zijn weer over mijn grens gegaan. En dan kom ik er soms op terug en soms ook niet (dan heb ik de moed niet). Dat heeft Devin dus helemaal niet. In het filmpje zegt hij er het volgende over : Stel je bent blind. Dan kan je ook niet tegen een ander zeggen: “Dan moet jij mij maar door de stad heen leiden. Want dan zeg je dus eigenlijk, ik kan geen grenzen leggen, leg jij ze maar voor mij”. En dan leer je dus ook niet je eigen grenzen aan te geven. Snap je hem nog?
Devin vindt ook dat als een ander last van hem heeft, hij/zij/x dit ook zelf moet aangeven. Een grens moet stellen. Dit kan met autisme te maken hebben die stelligheid, maar autisme of niet, we kunnen er wel wat van leren. Het leven wordt een stuk duidelijker. Ikzelf kan er in ieder geval wat van leren. Ik ben toch soms bang dat als ik voor mijzelf een grens stel, ik een ander ermee kwets. En ga dan vaak voorbij aan mijzelf, want soms is het die ander of ikzelf. En dan kies ik voor die ander en dat voelt natuurlijk niet altijd even lekker. Dit is vast herkenbaar voor vrouwen, want dit vind ik ook een vrouwending. Mannen hebben hier (uitzonderingen daargelaten, ook m.b.t. vrouwen) geen last van. Die hebben ook achteraf geen gedoe lijkt wel. Of ze vergeten het weer heel snel. Bij vrouwen kan zo’n sluimerend gevoel blijven leven van “ik snap wel dat je dit zegt, maar ik vind het niet leuk en oh ja ik voel mij ook gekwetst er door, want ja ik neem het ook persoonlijk”. Overigens is dat laatste (alles op jezelf betrekken) weer een ander onderwerp dat natuurlijk ook aan bod komt in de training.
Toestemming
Dat Devin prima grenzen kan aangeven dat werd afgelopen zondag weer duidelijk met die jurk. Hij belde mij op om te zeggen dat hij geen toestemming had gegeven voor die foto die ik had geplaatst (op Moeder enzo). Het feit dat hij er voor geposeerd had en ik dus dacht dat hij het daarom goed zou vinden was verkeerd geïnterpreteerd. Devin was best boos erover en ik voelde mij vreselijk schuldig, omdat ik het al eerder had gedaan. En ik wil natuurlijk absoluut niet mijn kind kwetsen.
Later had ik het er nog met hem over (nadat hij mij vergeven had) en zei dat ik dan maar geen foto’s meer zou plaatsen. Dat leek mij dan toch het beste en hij zou dan ook niet het gevoel hebben dat hij misbruikt wordt. Maar dat hoefde helemaal niet van hem. “Als je met mij overlegt, is er niks aan de hand. Ik weet met welke intentie (hij kan ook een ander woord gebruikt hebben hoor, ik weet het niet want het staat niet in mijn notities 😉 ) je dingen plaatst. Je wil er anderen mee helpen en inspireren dus daarom vind ik het ook niet erg. Maar je moet wel eerst overleggen. En als je dat gedaan had dan had ik ook deze foto waarschijnlijk wel goed gevonden.”
Dus lieve mensen zo simpel kan het eigenlijk zijn. Moeders maken fouten. En ik dus ook (of moet ik zeggen vooral ik). Als je er later dan maar goed met elkaar over praat, duidelijke afspraken maakt en ik mij aan eraan houd dan is er niets aan de hand. Aldus mijn kind. Ik ben gewaarschuwd.