Eigenlijk had ik die hele jurkenhoek al gezien in Peek & Cloppenburg. Maar mijn kind niet. En gezien het prijsniveau daar wilde ik dat graag zo laten. Maarrr helaas. Zijn ogen gingen glimmen en voordat ik het wist, gingen die handjes al door de rekken. Helaas, er hing van alles maar geen zwart. Zijn lievelingskleur voor zover je dit wel een kleur mag noemen. Dus alle jurken werden theatraal afgekeurd en hij wilde alweer vertrekken.
Totdat zijn oog op een donkerblauwe feestjurk viel. Met kant en flanel of zo. Ik doe nou net of ik er verstand van heb, maar eigenlijk ik lul maar wat (excuse the word). Ik heb namelijk totaal geen idee hoe flanel eruit ziet, klinkt wel leuk, kan ook zijden zijn, bedenk ik mij nu. Maar een jurk dus met een pittige prijs. Want, niet geheel verrassend, mijn kind heeft een goede en tevens dure smaak. En toen de maat he. Het is een beetje gek, maar welke dames maat zou hem passen? Hij pakte zelf maat 42, mijn maat (kan ook zijn dat ik naar 44 moet, ik wil er niet over praten). Ik dacht dat deze veel te groot zou zijn, maar Devin houdt van ruimvallende kleding en ging het toch proberen en dook de pashokjes in.
Nu was het wachten of we de rits van zijn rugzak zouden horen. Dan viel de jurk namelijk in de smaak, want als de rugzak open ging dan kwamen daar de hakken uit die hij er dan bij ging aantrekken. Mijn kind is niet zo snel dus het was even wachten. Er stond een heerlijke bank en ik voelde dat ik moe was en heel graag wilde zitten. Maar er zat al een irritant kind op met haar mobiel. (eigenlijk deed ze niets verkeerd behalve dat ze een bank bezet hield terwijl er niemand van haar in de pashokjes zat. En dus had ze geen recht op die bank vond ik waarschijnlijk geheel onterecht).
Dolgelukkig!
Plots hoorde ik de rits. Ah de jurk was blijkbaar goed. En wat er toen gebeurde….Het gordijn ging open en mijn kind kwam naar buiten alsof ie op een catwalk liep. Hij zwierde met de jurk en zag er dolgelukkig uit. Dat laatste zag ik heus wel, maar tussen WETEN dat iemand een jurk aantrekt en ZIEN, zit een wereld van verschil. Ik kreeg het heet, heel heet. En terwijl mijn kind dolgelukkig voor de spiegel ging staan, kreeg hij volop complimenten van zowel mijn moeder die deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was als ook de verkoopster die ook een zoon had die gay was (maar die geen jurken droeg, lekker makkelijk 😉 ). En ik? Ik stond er een soort van verslagen bij.
Ik vond het zoooo moeilijk. Natuurlijk zag ik ook wel dat die jurk fantastisch stond! Maar ja er stond wel een jongen (qua geslacht) in een jurk. Mijn kind notabene. Wat zou iedereen hier wel weer niet van denken? Waarom moet mijn kind altijd de grenzen opzoeken? Alleen die hakken was toch ook goed? Daar waren we net aan gewend namelijk. Ik had angst. Angst dat ie weer gepest zou worden. En vanuit die angst reageerde ik helemaal niet zo leuk als ik het achteraf bekijk. Ik vroeg mijn kind namelijk meteen of hij travestiet was geworden. Nee was het antwoord. En of ie hem ook naar school ging aantrekken? Dat idee leek mij helemaal verschrikkelijk eng. Devin draagt met regelmaat hakken op school en wordt de hakken boy genoemd. En dat vindt ie wel mooi. Maar hoe zou een jurk vallen? Ik moest er nog even niet aan denken. Nog steeds niet eigenlijk.
Pijnpunt …
Ik vind het allemaal erg wennen al die fases waar mijn kind doorheen gaat. Ik word aardig op de proef gesteld als ouder. Dat begrijpt mijn moeder ook wel hoor. Het is anders voor haar, omdat ze oma is, zegt ze zelf. Wel een erg hippe en open-minded oma al zeg ik het zelf. Maar ik denk elke keer, wat krijgen we nu weer? Ik heb inmiddels wel geleerd uit mijn eigen training voor ouders van kinderen die zich anders voelen, dat dit gevoel weer over gaat. Dat de angst die erbij komt kijken ergens vandaan komt. Angst voor het keiharde oordeel van de maatschappij, angst en verdriet dat ie weer afgewezen gaat worden, waardoor ik mij misschien ook weer afgewezen voel. Daar heb je ook het pijnpunt. En dus liet ik het en betaalde de jurk. Samen met mijn lieve moeder die verrukt was over het feit dat ze mee betaalde aan zijn eerste jurk. Zijn eerste? Het zweet brak mij wederom uit.
Met een dolgelukkig kind gingen we weer naar buiten. Ik was wat stilletjes en mijn moeder kletste enthousiast met Devin mee over de gelegenheden waar ie de jurk allemaal kon dragen. Het Halloween feest was de eerste gelegenheid. En zondag bij de terugkommiddag van het Jong & Out Camp is de tweede gelegenheid. Dat is overigens nog wel een veilige omgeving. Maar zo zal mijn kind steeds meer dingen aangrijpen om de jurk te gaan dragen. Ik weet hoe ie is.
En geef hem eens ongelijk. Zulke paradijsvogels kun je niet stoppen. Dat moet je ook niet willen. Je kunt ze bewust maken van de reacties die ze kunnen krijgen, maar verder bewandelen ze hun eigen pad. En het enige wat je kan doen, is er naast lopen en hem opvangen als het nodig is. Dit soort authentieke kinderen hebben ten minste de moed om zichzelf te zijn. En dat geldt ook voor Devin, waarvan iedereen misschien over een jaar of 5 zegt “oh ja dat is die persoon die soms ook hakken of een jurk draagt”. Niets meer niets minder. Want alles is een kwestie van wennen. Dat weet ik ook.
Dus alles komt goed, sterker nog, het is al goed.