Taarten van Abel
Taarten van Abel stopt! Daar beginnen we maar mee. Wat jammer he, zo’n leuk programma! Maar het door iemand anders laten doen, lijkt mij ook geen goed idee, deze man was echt bakker en ijzersterk in eerlijke vragen stellen. Dus het concept klopte (en daar houd ik van). Dan moet je het ook niet willen dat het door een ander wordt gedaan, toch? Dat kan alleen maar tegenvallen, lijkt mij. En dat Siemon er klaar mee is, begrijp ik ook wel na zoveel jaar. Een mens wil af en toe wat anders he.
Maar wat een avontuur was het voor ons. Ja ook voor mij als moeder. Ik zie ons nog zo zitten aan ons kleine tafeltje in een appartement waar we uiteindelijk konden wonen na de scheiding. Dolgelukkig waren we met die stek, maar dat is weer een ander verhaal (we denken er nog wel vaak aan terug Cédé en ik). Het leek mij een goed idee als mijn kind zou schrijven naar het programma. Na een aflevering gezien te hebben, vond Cédé het ook een goed idee. Mijn kind stelde zelf de (ietwat korte) tekst op en eindigde met de legendarische woorden: “Ik wil je wel meer vertellen, alleen als ik oog in oog met je sta.”
Wachten
Het waren deze woorden die de redactie overtuigde dat ze absoluut deze snuiter moesten spreken. Ze zagen aan de tekst direct dat het door een kind en niet door een ouder was geschreven (dat laatste gebeurt heel vaak) en ze pikten de mail uit de honderden brieven die ze per week (of per maand, ik weet het niet meer) kregen. Ze belden en kwamen op bezoek voor een voorgesprek. De alleraardigste Renée vond Cédé zeer geschikt, maar er liep al een serie en het wachten was op de volgende. Onzekerheid dus. Dat hebben wij ook een keer gehad met VT Wonen. Darcy en ik zaten al in ronde 2, maar de nieuwe opnamerondes waren nog onzeker. Er kwam een wisseling van de wacht qua redacteuren en het eindresultaat was dat we ons huis zelf verbouwd hebben. En dat is ook best goed gelukt haha. Maar goed, voor Taarten van Abel was het ook even wachten dus. Ik denk dat we een jaar (?) gewacht hebben en toen kwamen er opeens weer opnames. Dus in juni was het zover, Cédé was toen 9 of 10 jaar (ik word oud en vergeet een hoop).
Mijn kind was bij hun vader en werd volledig verrast door mijn komst. Cédé hoefde die dag niet naar school en ging eerst hysterisch schreeuwen (en dat kan Cédé goed) en toen heel hard huilen van de schrik. Ik huilde met hen mee (eigenlijk huilde ik al bij het vertellen). We gingen naar ons eigen huis en daar kwam de geluidsvrouw en de camera man. Abel kwam pas later als moeder weer opgezouten was. Want als alle voorbereidingen getroffen waren, dan moet je als ouder weg.
Interviews
Cédé had hun nagels roodgelakt in de kleur van het logo van Taarten van Abel en een zelfgemaakt shirt met cape (lees rode deken eraan vastgenaaid) lag al klaar. Tegenwoordig wil mijn kind geen fashion designer meer worden en alleen catwalk model (tuurlijk why not). De aflevering was mooi en heel erg eerlijk. Darcy was blij met zijn taart en we hebben ervan gesmuld. De kinderen op school waren trots op hun klasgenoot en maar in 1 ding geïnteresseerd. “Was de taart lekker?” Mijn kind heeft zichzelf nooit teruggekeken. Dat doet Cédé nooit. Cédé leest ook geen enkel interview terug. Dat is dan weer oud nieuws. En doorrrrr.
Nu we het over interviews hebben. We zijn door best veel journalistes benaderd voor allerlei tijdschriften om ons verhaal te doen. Er staat dus nog veel te gebeuren en Cédé en ik hebben sowieso nog 2 fotoshoots waar mijn kind godzijdank ja op heeft gezegd. Als een interview geschreven is, kijk ik de tekst vaak nog even na. Op feiten en op de aanspreekvorm, want dat is nog een hele klus. Ook voor deze journalistes die er steeds meer mee te maken krijgen.
Aanspreekvorm
Ik weet dat velen van jullie het lastig vinden om mijn teksten te lezen. Misschien is het door die aanspreekvorm ook niet zo leuk meer, omdat je iets meer je best moet doen om het te kunnen lezen. Dat kan en dat begrijp ik ook. Weet dat het voor mij ook best lastig is. Ik wil graag dat de boodschap gelezen word en wil aan de andere kant ook rekening houden met mijn kind. Ook uit respect. En als moeder doe je toch iets meer je best, dat is gewoon zo. Dit is waar we naar toe gaan in de toekomst. Niet alles is meer zoals je het geleerd hebt. Er komen veranderingen aan op taalgebied waar je misschien aan moet wennen. Wellicht voel je er ook weerstand op. Dat kan en mag allemaal. Maar ze zijn niet tegen te houden en weerstand brengt je nergens. En ik ken het, want reken maar dat ook ik die weerstand heb gevoeld.
En dus pas ik de teksten zo leesbaar mogelijk aan. Ik zal je zeggen dat is een hele uitdaging in het Nederlands. In het Engels heb je alleen They en them voor non-binaire mensen en that’s it. Maar in het Nederlands mag je kiezen uit zij (meervoud), hen, hun en die en diens. Ik heb nog proberen te onderhandelen over die en diens maar we hebben het hier niet over een broodje kaas. Het is hoe je het voelt en daar kunnen wij iets van vinden, maar wij staan niet in hun schoenen. En dan heb je er niks van te vinden, weet ik inmiddels. Want alles wat je ervan vindt, gaat over jou en niet over mijn kind.
Zij/hen/hun
Cédé heeft uiteraard gekozen voor de meest ingewikkelde vorm. Zij (mv) en hen en hun. Om het jullie (want ik ben er inmiddels aan gewend, merk ik) makkelijker te maken schrijf ik vaak over mijn kind, Cédé en af en toe over hen en hun. Ook de tijdschriften laat ik hen en hun of de naam schrijven, want dat is het makkelijkste. Maar ik laat ze geen hij meer zeggen, want dat past gewoon niet meer. Jij wil ook geen meneer genoemd worden als je je een jonge dame (want mevrouw wil niemand 😉) voelt. Mijn broertje werd door zijn lange haar vroeger ook vaak meisje genoemd en vond dit niet leuk. En zo is het nu ook. Dus weet dat als ik hen of hun schrijf dat dit voelt als verkeerd Nederlands, maar dat is het in dit geval niet. Google maar.
Dat wilde ik nog even gezegd hebben. Terug naar af gaan we niet. Wijken doen we ook niet. Mijn kind zei ook nog heel verstandig van de week: “Als je je eraan irriteert dan scroll je gewoon door. Je hoeft het namelijk niet te lezen.” En zo is het! Als pleaser heb ik dat wel moeten leren. Om te gaan staan voor iets. Maar ik sta en daar gaan mijn interviews in de magazines ook over de komende tijd. Gaan staan waar je voor wilt gaan staan. Zonder je iets aan te trekken van de rest. Best een uitdaging nog steeds. Maar het is het streven waard.
Liefs, Brenda
Ps 1: Cédé is een psydoniem en niet zoals wij het kind thuis noemen. Maar door deze werknaam kan ons kind in alle rust op zoek gaan naar de juiste naam.
Ps 2: Op 4 juni hebben we een GRATIS event op de camping in Lelystad. We gaan in de middag (tijd volgt nog) gezellig met elkaar chillen en je kan ook alvast even kijken of de camping iets voor je is of je plek uitzoeken. Zet deze dus in je agenda. Je moet je alleen wel aanmelden via info@moederenzo.nl ovv 4 juni.
Ps 3: de boekingen komen steeds meer op gang (1 weekend is wel al vol op hoofdveld). Ook zijn we druk bezig met het activiteitenprogramma en 8/8 zal Sem Jansen, die nu in de theaters tourt, ons vergezellen en muziek met ons maken. Maar er volgt meer.
Ps 4: Je kan je boeking nu in delen betalen als het om camping plekken gaat. Ook misschien wel even fijn om te weten. Het leven is al duur zat nu. Boeken kan via onze site https://moederenzo.nl/camping-de-paradijsvogel/
Ps 5: Maak er een mooi weekend van!