Binnenkort (10 december) kleuren een aantal scholen weer paars. Paarse Vrijdag is een dag waarop scholieren en studenten door het dragen van de kleur paars (wie heeft het in zijn kast?) op school hun solidariteit kunnen tonen met lhbt+’ers. Een mooi initiatief zou je zeggen. Vanmorgen kreeg ik een appje van de psychologe van Devin. Of hij bereid was samen met haar binnen het psychologisch instituut ook wat aandacht te generen voor Paarse Vrijdag?
En natuurlijk ga ik ervan uit dat hij dit zal doen (hoewel je kan met een kind van bijna 15 nergens meer vanuit gaan, heb ik gemerkt). Net zoals hij vorig jaar samen met mij voorlichting heeft gegeven aan meer dan 1000 klassen (groep 7 en 8) in Nederland en te zien was in Kidsweek en NOS Stories. Mijn kind zal net als ik altijd zijn nek uitsteken (want reken maar dat je ook een hoop shit over je heen krijgt) en alles doen wat in onze macht ligt om mensen bewust te maken dat iedereen anders is. Lees zichzelf. En dat dit helemaal ogay 😉 is.
Elke dag respect
Maar of alleen een Paarse Vrijdag daar op scholen aan gaat bijdragen vraag ik mij als ouder van een LGBTQ kind af. Ik zou namelijk zo ontzettend graag willen dat er elke dag respect is. Dat scholen een veilige omgeving bieden waarin kinderen niet meer gepest worden om wie ze zijn. Dat lijkt mij veel belangrijker. Mijn kind zat twee jaar geleden nog op een andere school. Een op het eerste oog, leuke respectabele school die midden in de aula een respect muur had staan vol met mooie boodschappen. Dat gaf mij, als ouder van een kind dat anders is, een heel goed gevoel. Ze hebben ook een Paarse Vrijdag waar veel aandacht voor is. Kinderen komen deze dag massaal in het paars naar school en kinderen uit de GSA (gender & sexuality netwerk) staan op het podium en krijgen die dag applaus. Terecht, want ze hebben het lef om zichzelf ten overstaan van 1500 kinderen te laten zien. Hoe kwetsbaar en moedig is dat? Van mij krijgen ze elke dag een diepe buiging, maar dat terzijde.
Ook mijn kind stond 2 jaar geleden op hetzelfde podium en hield een fantastische (recht uit zijn hart) speech over respect. Ik stond tussen de kinderen en een gevoel van verbazing, trots, maar ook angst wisselde elkaar af in mijn lijf. Verbazing dat dit een hele andere speech was dan de speech die we samen hadden geoefend;). Trots, omdat deze woorden over respect zo volwassen en mooi waren dat ze een diepe indruk bij mij achterlieten. En ook angst, omdat ik te midden van een aantal pesters stond en ik bang was dat hij door hen met de grond gelijk gemaakt zou worden. Dat laatste gebeurde niet, althans niet in mijn gehoorveld.
Trots
Maar een gevoel van trots overheerste die dag. Ik vond het zo moedig dat je daar durft te gaan staan ten overstaan van kinderen die je de dag ervoor (en de weken erna) nog gepest hebben. Dat je je hier niks van aantrekt, omdat je vanuit je tenen voelt dat je iets te brengen hebt. Dus ja als deze boodschap dan via een Paarse Vrijdag wel binnen komt dan moet het maar. Maar een dag in het paars om vervolgens de volgende dag weer mensen te veroordelen, schiet wat mij betreft niet op. Wat levert zo’n speciale dag dan op?
Mijn kind is uiteindelijk naar een andere school gegaan. Een fijne school waar veiligheid hoog in het vaandel staat en waar iedereen zichzelf kan zijn. Er zitten ook veel kleurrijke kinderen op en dat is logisch. Het grappige is dat er bij deze school niet of nauwelijks aandacht is voor Paarse Vrijdag. Mijn kind heeft vorig jaar voorlichting gegeven (het zit toch in de aard van het beestje) aan de lagere klassen en dat was het dan. Eerst was ik hier verbaasd over gezien de vele kleurrijke kinderen en het grote GSA netwerk binnen deze school. Maar opeens besefte ik ook dat zo’n dag van bewustwording op deze school niet echt nodig is. Op deze school ben je al veilig en kun je jezelf zijn.
Dus ik hoop oprecht dat er steeds meer scholen komen waar het elke dag Paarse Vrijdag is. Alleen dan zonder de toeters en bellen.