De week van Moeder enzo – deel 34 – de echte wereld
Elke week zitten we samen een tijdje in de auto, mijn kind en ik. We gaan dan naar theaterles in de Zaanstreek waar we oorspronkelijk vandaan komen. Natuurlijk hebben we wel gezocht naar theaterlessen in de buurt, maar dat project is mislukt. Je zou denken dat theaterkinderen kinderen zijn die allemaal een beetje anders zijn en dat mijn kind dus een goede aansluiting zou hebben, maar niets is minder waar. Bij 1 theaterschool is Devin weg gepest. Wederom een zwarte bladzijde uit zijn leven. Niemand wilde met hem in een groepje en hij werd belachelijk gemaakt door een stel valse meiden.
Je begrijpt we zijn met gierende banden vertrokken daar. Inmiddels zit Devin op een hele fijne theaterschool met allemaal leuke snuiters, waarvan er velen in het dagelijks leven gepest zouden kunnen worden. Alleen maar, omdat ze net even anders zijn. Maar ja die theaterschool is niet om de hoek, maar dat deert ons niets. Beter een tijdje in de auto zitten en het leuk hebben, dan een kort ritje met een verdrietig kind. En het leuke is, door dat rijden hoor ik ook nog eens wat. Als Devin niet slaapt, dat moet ik er wel bij zeggen, want door het rijden kan hij nauwelijks zijn ogen openhouden (als dat maar wel verandert als hij zijn rijbewijs gaat halen, later. Anders wordt het een zooitje).
Soms heb ik wel eens dat ik niet weet waar ik over zal schrijven voor de zondag. Maar net als ik de wanhoop nabij ben, is daar dan dat ritje met Devin waarin hij (als je goed oplet) altijd wel iets interessants vertelt waar ik dan meer van wil weten. Mijn kind heeft heus wel door dat ie mij dan weer op weg moet helpen met een stukje, maar toch is hij bereid te herhalen wat ie gezegd heeft. Het luistert namelijk nogal nauw hoe Devin de dingen formuleert (vrij apart zou ik zeggen) en dat kan ik tijdens het rijden niet onthouden, laat staan opschrijven natuurlijk. Anders wordt ook dat een zooitje.
Afijn, mijn kind vertelde mij weer iets aparts tussen neus en lippen door (dat flikt ie altijd, een aantal jaar geleden vertelde hij ook nonchalant tussen de files door dat hij gay is, dus je begrijpt ik moet altijd opletten en niet alleen op het verkeer). Devin vertelde mij dat hij zich met de communicatie nu gaat richten op de echte wereld. Ja, lees deze zin nog maar een keer. De echte wereld dus. Ik had er niet meteen beeld bij wat hij in dit geval bedoelde. Kijk, ik weet dat mijn kind enorm veel fantasie heeft. Dat hij zich vroeger altijd als een leeuw voordeed en begon te grommen als het een ongemakkelijke situatie voor hem was. Ook was hij gek van allerlei fantasiewerelden als Harry Potter en spaarde hij een tijdje allerlei toverstaffen waarmee bijzondere spreuken werden uitgesproken. Maar ook hield hij er een heel conducteursleven op na, want hij was ook gek op treinen. Een rijke fantasie dus. Op dit moment schrijft ie twee online boeken waarin vampiers en andere enge personages een rol spelen. Geen idee waarom Devin er twee tegelijk schrijft, maar grappig vind ik het als schrijver wel.
Maar goed de echte wereld dus. Ik heb het even nagevraagd en het houdt in dat hij niet alleen maar op wil gaan in de internet wereld met gesprekken in chat rooms of met mensen uit Amerika. Nee Devin gaat zich nu ook richten op de kinderen die hij al kent van theater, school of van het Jong & Out kamp waar hij onlangs is geweest. Voor mij is dat iets vanzelfsprekend om vrienden te hebben in het echt en daarmee af te spreken en contact te hebben. Ik zou echt niet met wildvreemden gaan chatten. Maar voor Devin, die gediagnostiseerd is met autisme is, kan dit moeilijk zijn. Nou kan hij wel makkelijk contact maken, wat mensen ook niet verwachten met autisme. Want nu ik er een beetje in zit, zijn er veel stereotypes. En die gelden voor autisme, maar ook voor de LGBTQ community. Daar vinden mensen ook iets van per label. Mijn kind heeft allebei dus ik krijg er twee voor de prijs van 1.
En het grappige is, dat mijn kind soms gecomplimenteerd wordt voor het feit dat hij heel meelevend kan zijn en muurtjes kan afbreken bij andere kinderen. Dat klinkt niet heel erg autistisch. Hij ziet het als een gave die hij gekregen heeft. Nu dacht hij er lange tijd heel anders over hoor, omdat hij een laag zelfbeeld had. Maar daar heeft hij ook aan gewerkt en nu heeft ie dat niet meer. Dus ook daar kan ik een voorbeeld aan hem nemen, want ik ben niet altijd even zeker van mijzelf en wat ik kan. Volgens mijn kind heb ik af en toe een laag zelfbeeld als ik weer twijfel of ik andere ouders kan helpen met hun proces om alles wat anders is aan hun kind te omarmen. Want ik denk dan, wie ben ik om een training te geven. Ik ben geen coach en “alleen” een ervaringsdeskundige. Maar ook daar mag ik wel eens vanaf gaan stappen, want ook ik heb de gave gekregen dat mensen mij dingen toevertrouwen die ze nog nooit aan anderen verteld hebben. Ik denk dat dit komt door mijn eigen kwetsbaarheid, maar zeker weten doe ik het niet. En dat is prachtig om het dan ook weer in mijn kind terug te zien. Een kind dat niet uit mijn buik komt, maar uit mijn hart. Blijkbaar maakt dat niets uit. “Ik word door jou opgevoed mam en dus krijg ik dit toch van je mee”, aldus mijn eigen kind.
Hoe mooi is dat? En het wordt nog mooier, want nu gaat Devin ook nog onderzoeken hoe het is om ook contacten te onderhouden. Hij zal hierin niet de eerste stap nemen, maar gaat nu wel bewust in op de uitnodiging van zijn nieuwe vrienden van het kamp om naar een Halloween feestje te komen. Iets wat hij voorheen niet gedaan zou hebben, maar nu wel, omdat daar toch een verlangen zit.
Devin maakt momenteel hele grote stappen nu hij zich meer bewust is van zichzelf. Daar kunnen een hoop mensen nog iets van leren. En ik weet ook zeker dat hij mooie dingen voor anderen gaat betekenen. Sterker nog dat doet mijn kind nu al. Dit kind is niet beperkt. Verre van zelfs. Met zijn aparte denkwijze en motivatie om de beste versie van zichzelf te worden, kan hij later nog vele bruggen bouwen. En dat, lieve mensen, maakt mij nu al ontzettend trots!